Μνήμη Γρηγόρη Αυξεντίου.

ΗΜΙΧΡΟΝΙΟ

Τώρα που δεν καρποφορούν
που δεν ανθίζουν
που δεν βλαστάνε πια τα δέντρα
ένας ξερός ουρανίσκος
ξέρει μονάχα πως πεινά.

Ο σπόρος
δεν γεννάει πια το θαύμα
το πουλί
δεν ξέρει πια να τραγουδεί.

Σε παίρνω στο χέρι μου
και γίνεσαι χώμα.
Κι όμως είναι μια ψυχή
που γυρεύει το θαύμα.
Δεν μπορώ
δεν μπορώ σου λέω
περισσότερο να περπατώ
στο χώμα που ΄ναι μονάχα χώμα.

Σκληρέ άγγελε,
εσύ που ξέρεις να ματώνεις την καρδιά μου,
εσύ που βαδίζεις
απάνω σε χυμένο αίμα
για να καταλήξεις στο διαμάντι και στην αλληλούια
άγγελε ορκισμένε κι αμετάνοιωτε,
μάτωσε μου ξανά
μάτωσε μου τα σπλάχνα.

Το πουλί σώπασε πια
το δέντρο δεν ανθοφορεί
ο σπόρος δεν γεννάει το θαύμα.

Άγγελε σκληρέ,
μάτωσε,
μάτωσε μου τα σπλάχνα
κι οδήγησε,
οδήγησε με ξανά στο δύσκολο δρόμο
στο μαρτύριο
στις εκβολές
στο θαύμα.
Ειδεμή
η ψυχή μου πεθαίνει.
Η ψυχή μου είναι αγέλαστη

Κι όμως σας λέω:
Θα΄μαι ο πρώτος που θα γονατίσει
γύρω απ'τ'ολάνθιστο δέντο.
Θα 'μαι ο πρώτος που θα χειροκροτήση
το χορό σας.
Θα σας υμνήσω με θριαμβικά εγκώμια.
Τραγουδήστε, παιδιά μου, χορέψτε
για να καρπίσουν τα δέντρα μας.
Τραγουδήστε, παιδιά μου, χορέψτε
γιατί κάπου είναι μια γιορτή.
Γιατί το τέλος είναι ένα φεστιβάλ.
Το τέλος είναι ένα φεστιβάλ
και θα πρέπει να δείξουμε τι κάναμε.
Και πρέπει η Κύπρος να χορέψει και να τραγουδήσει
όσο λεβέντικα
εκάηκε στις φλόγες του Μαχαιρά.
Ο Γρηγόρης θ'ανάψει το κυπαρίσσι του όπου και να'σαι.
Όπου και να'σαι ο Γρηγόρης θα πυρπολύσει το κυπαρίσσι του.
Όπου και να 'σαι
ο μαύρος δείχτης του κυπαρισσιού
θα χοροπηδήσει ολόλαμπρος,
φωτιά και φλόγα.

Απόσπασμα από το ποίημα  "ΗΜΙΧΡΟΝΙΟ" του Παντελή Μηχανικού
από την ποιητική συλλογή "ΤΑ ΔΥΟ ΒΟΥΝΑ", εκδόσεις Χρυσοπολίτισσα.