Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Για την πολιτική και ιδεολογική συνέχεια της Ενωτικής παράταξης

Παρούσα η Λεμεσός στους αγώνες της Ε.Ο.Κ.Α. Εργάτες και αγρότες, μαθητές και δασκάλοι, νέοι και συνταξιούχοι, όλοι οι Έλληνες της Κύπρου έτρεξαν στο κάλεσμα του Γεώργιου Γρίβα-Διγενή για τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, μέχρι την Αυτοδιάθεση και την Ένωση. Προσδιορίζουμε τον αγώνα μας και την δράση μας μέσα από την ιστορία. 
Εμείς είμαστε η πολιτική και ιδεολογική συνέχεια της Ενωτικής παράταξης. Το πεδίο είναι ελεύθερο προς συντρόφους και συναγωνιστές για κοινή δράση. Χωρίς ταμπέλλες και ομαδοποιήσεις. Κοινή γραμμή παραμένει μέχρι την ολοκλήρωση του, μέχρι το τέλος του αγώνα μας, το τρίπτυχο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ-ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ-ΕΝΩΣΗ. 
Για μια Εθνική Λαϊκή Συμμαχία ενάντια στους ψυκτικούς θαλάμους των "εθνικόφρονων" πολιτικάντηδων του ΔΗ.ΣΥ, ενάντια στην τουρκοπροσκυνημένη νεοταξική ψευτοαριστερά του ΑΚΕΛ, ενάντια στην χαμαιλεόντια ερμαφρόδιτη πολιτική του ΔΗ.ΚΟ, της ΕΔΕΚ και του ΕΥΡΩΚΟ. Ενάντια στα δικοινοτικά πανηγύρια, ενάντια στον πνευματικό μας ευνουχισμό, ενάντια στην κατάργηση της γλώσσας και της ιστορίας μας, μόνη λύση μια Εθνική Λαϊκή Συμμαχία. Για μια Εθνική Λαϊκή Συμμαχία που θα συσπειρώνει την αντικατοχική, αντιομοσπονδιακή, πατριωτική και εθνικιστική διάθεση των Ελλήνων της Κύπρου. Ενάντια στα συμφέροντα των διαπλεκόμενων συμφερόντων της κοπριακής δημοκρατίας τους, ανάχωμα μας θα  είναι μια Εθνική Λαϊκή Συμμαχία από όλες τις δυνάμεις αντίστασης. Ας τολμήσουμε, εμείς οι τελευταίοι για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τους πεσόντες αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α.

ΒΛΑΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Βουνί, της επαρχίας Λεμεσού, το 1940.
Σκοτώθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1956 στη Λεμεσό από ειδικό χωροφύλακα, από τον οποίο προσπάθησε να αποσπάσει το όπλο.



ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Διερώνα, της επαρχίας Λεμεσού, το 1939.
Σκοτώθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1955 στη Λεμεσό από Άγγλους στρατιώτες στη διάρκεια διαδηλώσεων.



ΕΥΑΓΟΡΟΥ ΝΙΚΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Παλώδια, της επαρχίας Λεμεσού, στις 29 Μαρτίου 1941.
Έπεσε στις 5 Οκτωβρίου 1958 στο χωριό Φασούλα της επαρχίας Λεμεσού.




ΗΛΙΑΔΗΣ ΠΕΤΡΟΣ
Γεννήθηκε στον Αγρό, της επαρχίας Λεμεσού, το 1932.
Πέθανε το πρωί της 15ης Ιουνίου 1956 στη Λευκωσία από τραύματα που είχε υποστεί το προηγούμενο βράδυ.


ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΔΗΜΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Φοινί, της επαρχίας Λεμεσού, το Νοέμβριο του 1923.
Σκοτώθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1957 από Άγγλους στρατιώτες, στο δρόμο Κάτω Πλατρών-Φοινίου. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δυό παιδιών.



ΚΑΝΝΑΟΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Κυπερούντα, της επαρχίας Λεμεσού, το 1908.
Σκοτώθηκε από Άγγλους στρατιώτες στη γενέτειρά του, στις 18 Νοεμβρίου 1958.
Ήταν παντρεμένος και πατέρας έξη παιδιών.



ΛΕΝΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Χανδριά, της επαρχίας Λεμεσού, το 1932.
Πέθανε στις 28 Μαρτίου 1957 στο αγγλικό νοσοκομείο Ακρωτηρίου, όπου μεταφέρθηκε πληγωμένος, μετά από μάχη.



ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Φοινί της επαρχίας Λεμεσού, στις 28 Σεπτεμβρίου 1933.
Σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας, στις 22 Μαρτίου 1957, στη στρατιωτική βάση Ακρωτηρίου, της επαρχίας Λεμεσού.



ΟΝΗΣΙΦΟΡΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Κολόσσι, της επαρχίας Λεμεσού, το 1934.
Φονεύθηκε από Άγγλους στις 13 Φεβρουαρίου 1956, στο χωριό του.




ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΕΥΑΓΟΡΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Αμίαντος, της επαρχίας Λεμεσού, στις 20 Νοεμβρίου 1937.
Δολοφονήθηκε από τον προδότη Μιχαήλ Ασσιώτη, στο κρησφύγετό του, στις 8 Οκτωβρίου 1957.


ΣΥΜΕΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Πάχνα, της επαρχίας Λεμεσού, στις 8 Σεπτεμβρίου 1936.
Σκοτώθηκε από Άγγλους στρατιώτες την αυγή της 25ης Νοεμβρίου 1958 στη Λεμεσό, όταν αποπειράθηκε να δραπετεύσει.



ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Πελένδρι, της επαρχίας Λεμεσού, το 1925.
Έπεσε σε ενέδρα που έγινε κοντά στο Πελένδρι στις 17 Φεβρουαρίου 1957.
Εγκατέλειψε σύζηγο και τέσσερα παιδιά για την Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα.


ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Κυπερούντα, της επαρχίας Λεμεσού, το 1938.
Σκοτώθηκε στη Λεμεσό στις 4 Μαρτίου 1956 από βλήμα βόμβας, που έριξε εναντίον των Άγγλων.



ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Λιμνάτης, της επαρχίας Λεμεσού, το 1925.
Σκοτώθηκε από Άγγλους στρατιώτες που του έστησαν ενέδρα, στην τοποθεσία Κοκκινόγια στο Λιμνάτη, στις 13 Οκτωβρίου 1958.
Εγκατέλειψε σύζυγο και δύο παιδιά.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν

Liberta vo cantando, ch'e si cara
come sa chi per lei vita rifiuta.
Dante

1.Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη
ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.

2.Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριὰ !

3.Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι» νὰ σοῦ πεῖ.

4.Ἄργειε νὰ 'λθει ἐκείνη ἡ μέρα,
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
γιατί τὰ 'σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.

5.Δυστυχής! ΙΙαρηγορία
μόνη σου ἔμενε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεῖα
καὶ διηγώντας τὰ νὰ κλαῖς.

6.Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ἕνα ἐκτύπαε τ' ἄλλο χέρι
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά.

7.Κι ἔλεες: «Πότε, ἅ, πότε βγάνω
τὸ κεφάλι ἀπὸ τσ' ἐρμιές;».
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
κλάψες, ἅλυσες, φωνές.

8.Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
μὲς στὰ κλάιματα θολό,
καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἒσταζ' αἷμα,
πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.

9.Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύεις εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.

10.Μοναχὴ τὸ δρόομο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή.
δὲν εἲν' εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλεῖ.

11.Ἄλλος σου ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια,
ἀλλ' ἀνάσαση καμιά.
ἄλλος σου ἔταξε βοήθεια
καὶ σὲ γέλασε φριχτά.

12.Ἄλλοι, ὀϊμέ, στὴ συμφορά σου
ὀποῦ ἐχαίροντο πολύ,
«σύρε νάβρεις τὰ παιδιά σου,
σύρε», ἐλέγαν οἳ σκληροί.

13.Φεύγει ὀπίσω τὸ ποδάρι
καὶ ὁλογλήγορο πατεῖ
ἢ τὴν πέτρα ἢ τὸ χορτάρι
ποῦ τὴ δόξα σου ἐνθυμεῖ.

14.Ταπεινότατή σου γέρνει
ἡ τρισάθλια κεφαλή,
σὰν πτωχοῦ ποὺ θυροδέρνει
κι εἶναι βάρος του ἢ ζωή.

15.Ναί, ἀλλὰ τώρα ἀντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου μὲ ὁρμή,
ποῦ ἀκατάπαυστα γυρεύει
ἢ τὴ νίκη ἢ τὴ θανή.

16.Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

17.Μόλις εἶδε τὴν ὁρμή σου
ὁ οὐρανός, ποὺ γιὰ τσ' ἐχθροὺς
εἰς τὴ γῆ τὴ μητρική σου
ἒτρεφ' ἄνθια καὶ καρπούς,

18.ἐγαλήνευσε. καὶ ἐχύθη
καταχθόνια μία βοή,
καὶ τοῦ Ρήγα σου ἀπεκρίθη
πολεμόκραχτη ἡ φωνὴ

19.Ὅλοι οἱ τόποι σὸν σ' ἐκράξαν
χαιρετώντας σὲ θερμά,
καὶ τὰ στόματα ἐφωνάξαν
ὅσα αἴσθανετο ἢ χαρδιά.

20.Ἐφωνάξανε ὡς τ' ἀστέρια
τοῦ Ἰονίου καὶ τὰ νησιά,
κι ἐσηκώσανε τὰ χέρια
γιὰ νὰ δείξουνε χαρά,

21.μ' ὄλον ποὺ 'ναι ἁλυσωμένο
τὸ καθένα τεχνικά,
καὶ εἰς τὸ μέτωπο γραμμένο
ἔχει: «Ψεύτρα Ἐλευθεριά».

22.Γκαρδιακὰ χαροποιήθη
καὶ τοῦ Βάσιγκτον ἡ γῆ,
καὶ τὰ σίδερα ἐνθυμήθη
ποῦ τὴν ἔδεναν κι αὐτή.

23.Ἀπ' τὸν πύργο τοῦ φωνάζει,
σὰ νὰ λέει σὲ χαιρετῶ,
καὶ τὴ χήτη τοῦ τινάζει
τὸ λιοντάρι τὸ Ἰσπανο.

24.Ἐλαφιάσθη τῆς Ἀγγλίας
τὸ θηρίο, καὶ σέρνει εὐθὺς
κατὰ τ' ἄκρα της Ρουσίας
τὰ μουγκρίσματα τσ'ὀργῆς.

25.Εἰς τὸ κίνημά του δείχνει
πῶς τὰ μέλη εἲν' δυνατά.
καὶ στοῦ Αἰγαίου τὸ κύμα ρίχνει
μία σπιθόβολη ματιά.

26.Σὲ ξανοίγει ἀπὸ τὰ νέφη
καὶ τὸ μάτι τοῦ Ἀετοῦ,
ποῦ φτεράκαι νύχια θρέφει
μὲ τὰ σπλάχνα τοῦ Ἰταλοῦ.

27.καὶ σ ἐσὲ καταγυρμένος,
γιατί πάντα σὲ μισεῖ,
ἒκρωζ' ἔκρωζε ὁ σκασμένος,
νὰ σὲ βλάψει, ἂν ἠμπορεῖ.

28.Ἄλλο ἐσὺ δὲν συλλογιέσαι
πάρεξ ποὺ θὰ πρωτοπᾶς.
δὲν μιλεῖς καὶ δὲν κουνιέσαι
στὲς βρισὶες ὀποῦ ἀγρικᾶς,

29.σὰν τὸ βράχον ὀποῦ ἀφήνει
κάθε ἀκάθαρτο νερὸ
εἰς τὰ πόδια του νὰ χύνει
εὐκολόσβηστον ἀφρό.

30.ὀποῦ ἀφήνει ἀνεμοζάλη
καὶ χαλάζι καὶ βροχὴ
νὰ τοῦ δέρνουν τὴ μεγάλη,
τὴν αἰώνιαν κορυφή.

31.Δυστυχιά του, ὤ, δυστυχιά του,
ὁποιανοὺ θέλει βρεθεῖ
στὸ μαχαίρι σου ἀποκάτου
καὶ σ' ἐκεῖνο ἀντισταθεῖ.

32.Τὸ θηρίο π' ἀνανογιέται
πῶς. τοῦ λείπουν τὰ μικρά,
περιορίζεται, πετιέται,
αἷμα ἀνθρώπινο διψᾶ.

33.τρέχει, τρέχει ὅλα τὰ δάση,
τὰ λαγκάδια, τὰ βουνά,
κι ὅπου φθάσει, ὅπου περάσει,
φρίκη, θάνατος, ἐρμιά.

34.Ἐρμιά, θάνατος καὶ φρίκη,
ὅπου ἐπέρασες κι ἐσύ.
ξίφος ἔξω ἀπὸ τὴ θήκη
πλέον ἀνδρείαν σου προξενεῖ.

35.Ἰδού, ἐμπρός σου ὁ τοῖχος στέκει
τῆς ἀθλίας Τριπολιτσᾶς.
τώρα τρόμου ἀστροπελέκι
νὰ τῆς ρίψεις πιθυμᾶς.

36.Μεγαλόψυχο τὸ μάτι
δείχνει, πάντα ὅπως νικεῖ,
κι ἃς εἲν ἅρματα γεμάτη
καὶ πολέμιαν χλαλοή.

37.Σοὺ προβαίνουνε καὶ τρίζουν
γιὰ νὰ ἰδεῖς πὼς εἲν' πολλά.
δὲν ἀκοῦς ποὺ φοβερίζουν
ἄνδρες μύριοι καὶ παιδιά;

38.Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θὰ σᾶς μείνουνε ἀνοιχτὰ
γιὰ νὰ κλαύσετε τὰ σώματα
ποῦ θὲ νὰ 'βρει ἡ συμφορά!

39.Κατεβαίνουνε καὶ ἀνάφτει
τοῦ πολέμου ἀναλαμπή.
τὸ τουφέκι ἀνάβει, ἀστράφτει,
λάμπει, κόφτει τὸ σπαθί.

40.Γιατί ἡ μάχη ἐστάθη ὀλίγη;
Λίγα τὰ αἵματα γιατί;
Τὸν ἐχθρὸ θωρῶ νὰ φύγει
καὶ στὸ κάστρο ν' ἀνεβεῖ.

41.Μέτρα ! Εἲν' ἄπειροι οἱ φευγάτοι,
ὀποῦ φεύγοντας δειλιοῦν.
τὰ λαβώματα στὴν πλάτη
δέχοντ', ὥστε ν' ἀνεβοῦν.

42.Ἐκεῖ μέσα ἀκαρτερεῖτε
τὴν ἀφεύγατη φθορά.
νά, σᾶς φθάνει. ἀποκριθεῖτε
στῆς νυκτὸς τὴ σκοτεινιά!

43.Ἀποκρίνονται καὶ ἡ μάχη
ἔτσι ἀρχίζει, ὀποῦ μακριὰ
ἀπὸ ράχη ἐκεῖ σὲ ράχη
ἀντιβούιζε φοβερά.

44.Ἀκούω κούφια τὰ τουφέκια,
ἀκούω σμίξιμο σπαθιῶν,
ἀκούω ξύλα, ἀκούω πελέκια,
ἀκούω τρίξιμο δοντιῶν.

45.Ἅ, τί νύκτα ἦταν ἐκείνη
ποῦ τὴν τρέμει ὁ λογισμός!
Ἄλλος ὕπνος δὲν ἐγίνη
πάρεξ θάνατου πικρός.

46.Τῆς σκηνῆς ἡ ὥρα, ὁ τόπος,
οἱ κραυγές, ἡ ταραχή,
ὁ σκληρόψυχος ὁ τρόπος
τοῦ πολέμου, καὶ οἱ καπνοί,

47.καὶ οἱ βροντές, καὶ τὸ σκοτάδι
ὀποῦ ἀντίσκοφτε ἡ φωτιά,
ἐπαράστεναν τὸν Ἅδη
ποῦ ἀκαρτέρειε τὰ σκυλιά.

48.Τ' ἀκαρτέρειε. Ἐφαῖνοντ' ἴσκιοι
ἀναρίθμητοι, γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ἀκόμη εἰς τὸ βυζί.

49.Ὅλη μαύρη μυρμηγκιάζει,
μαύρη ἡ ἐντάφια συντροφιά,
σὰν τὸ ροῦχο ὀποῦ σκεπάζει
τὰ κρεβάτια τὰ στερνά.

50.Τόσοι, τόσοι ἀνταμωμένοι
ἐπετιοῦντο ἀπὸ τὴ γῆ,
ὅσοι εἲν' ἄδικα σφαγμένοι,
ἀπὸ τούρκικην ὀργή.

51.Τόσα πέφτουνε τὰ θερι-
σμένα ἀστάχια εἰς τοὺς ἀγρούς.
σχεδὸν ὅλα ἐκειὰ τὰ μέρη
ἐσκεπάζοντο ἀπ' αὐτούς.

52.Θαμποφέγγει κανέν' ἄστρο,
καὶ ἀναδεύοντο μαζί,
ἀνεβαίνοντας τὸ κάστρο
μὲ νεκρώσιμη σιωπή.

53.Ἔτσι χάμου εἰς τὴν πεδιάδα,
μὲς στὸ δάσος τὸ πυκνό,
ὅταν στέλνει μίαν ἀχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό,

54.ἐὰν οἱ ἄνεμοι μὲς στ' ἄδεια
τὰ κλαδιὰ μουγκοφυσοῦν,
σειοῦνται, σειοῦνται τὰ μαυράδια,
ὀποῦ οἱ κλῶνοι ἀντικτυποῦν.

55.Μὲ τὰ μάτια τοὺς γυρεύουν
ὅπου εἲν' αἵματα πηχτά,
καὶ μὲς στὰ αἵματα χορεύουν
μὲ βρυχίσματα βραχνά.

56.καὶ χορεύοντας μανίζουν
εἰς τοὺς Ἕλληνες κοντά,
καὶ τὰ στήθια τοὺς ἐγγίζουν
μὲ τὰ χέρια τὰ ψυχρά.

57.Ἐκειὸ τὸ ἔγγισμα πηγαίνει
βαθιὰ μὲς στὰ σωθικά,
ὅθεν ὅλη ἡ λύπη βγαίνει,
κι ἄκρα αἰσθάνονται ἀσπλαχνιά.

58.Τότε αὐξαίνει τοῦ πολέμου
ὁ χορὸς τρομακτικά,
σὰν τὸ σκόρπισμα τοῦ ἀνέμου
στοῦ πελάου τὴ μοναξιά.

59.Κτυποῦν ὅλοι ἀπάνου κάτου.
κάθε κτύπημα ποὺ ἐβγεῖ
εἶναι κτύπημα θανάτου
χωρὶς νὰ δευτερωθεῖ.

60.Κάθε σῶμα ἱδρώνει, ρέει.
λὲς κι ἐκείθενε ἡ ψυχὴ
ἀπ' τὸ μίσος ποὺ τὴν καίει
πολεμάει νὰ πεταχθεῖ.

61.Τῆς καρδίας κτυπίες βροντᾶνε
μὲς στὰ στήθια τοὺς ἀργά,
καὶ τὰ χέρια ὀποῦ χουμᾶνε
περισσότερο εἲν' γοργά.

62.Οὐρανὸς γι' αὐτοὺς δὲν εἶναι,
οὐδὲ πέλαγο, οὐδὲ γῆ.
γι' αὐτοὺς ὅλους τὸ πᾶν εἶναι
μαζωμένο ἀντάμα ἐκεῖ.

63.Τόση ἡ μάνητα κι ἡ ζάλη,
ποῦ στοχάζεσαι μὴ πὼς
ἀπὸ μία μεριὰ καὶ ἀπ' ἄλλη
δὲν μείνει ἒ ν ἃ ς ζωντανός.

64.Κοίτα χέρια ἀπελπισμένα
πῶς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,

65.καὶ παλάσκες καὶ σπαθὶα
μὲ ὁλοσκόρπιστα μυαλά,
καὶ μὲ ὁλόσχιστα κρανία,
σωθικὰ λαχταριστά.

66.Προσοχὴ καμία δὲν κάνει
κανείς, ὄχι, εἰς τὴ σφαγή.
πᾶνε πάντα ἐμπρός. Ὤ, φθάνει,
φθάνει. ἕως πότε οἱ σκοτωμοί;

67.Ποὶος ἀφήνει ἐκεῖ τὸν τόπο,
πάρεξ ὅταν ξαπλωθεῖ;
Δὲν αἰσθάνονται τὸν κόπο
καὶ λὲς κι εἶναι εἰς τὴν ἀρχή.

68.Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι,
καὶ «Ἀλλά», ἐφώναζαν, «Ἀλλά»,
καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη
«φωτιά», ἐφώναζαν, «φωτιά».

69.Λιονταρόψυχα ἐκτυπιοῦντο,
πάντα ἐφώναζαν «φωτιά»,
καὶ οἱ μιαροὶ κατασκορπιοῦντο,
πάντα σκούζοντας «Ἀλλά».

70.Παντοῦ φόβος καὶ τρομάρα
καὶ φωνὲς καὶ στεναγμοί.
παντοῦ κλάψα, παντοῦ ἀντάρα,
καὶ παντοῦ ξεψυχισμοί.

71.Ἦταν τόσοι ! Πλέον τὸ βόλι
εἰς τ' αὐτιὰ δὲν τοὺς λαλεῖ.
Ὅλοι χάμου ἐκεῖτοντ' ὅλοι
εἰς τὴν τέταρτην αὐγή.

72.Σὰν ποτάμι τὸ αἷμα ἐγίνη
καὶ κυλάει στὴ λαγκαδιά,
καὶ τὸ ἀθῶο χόρτο πίνει
αἷμα ἀντὶς γιὰ τὴ δροσιά.

73.Τῆς αὐγῆς δροσάτο ἀέρι,
δὲν φυσᾶς τώρα ἐσὺ πλιο
στῶν ψευδόπιστων τὸ ἀστέρι.
φύσα, φύσα εἰς τὸ ΣΤΑΥΡΟ!

74.Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

75.Τῆς Κορίνθου ἰδοὺ καὶ οἱ κάμποι.
δὲν λάμπ' ἥλιος μοναχὰ
εἰς τοὺς πλάτανους, δὲν λάμπει
εἰς τ' ἀμπέλια, εἰς τὰ νερά.

76.Εἰς τὸν ἥσυχον αἰθέρα
τώρα ἀθώα δὲν ἀντηχεῖ
τὰ λαλήματα ἡ φλογέρα,
τὰ βελάσματα τὸ ἄρνι.

77.Τρέχουν ἅρματα χιλιάδες
σὰν τὸ κύμα εἰς τὸ γιαλό,
ἀλλ' οἱ ἀνδρεῖοι παλληκαράδες
δὲν ψηφοῦν τὸν ἀριθμό.

78.Ὢ τρακόσιοι, σηκωθεῖτε
καὶ ξανάλθετε σέ μας.
τὰ παιδιά σας θέλ' ἰδεῖτε
πόσο μοιάζουνε μέ σας.

79.Ὅλοι ἐκεῖνοι τὰ φοβοῦνται
καὶ μὲ πάτημα τυφλὸ
εἰς τὴν Κόρινθο ἀποκλειοῦνται
κι ὅλοι χάνουνται ἀπ' ἐδῶ.

80.Στέλνει ὁ ἄγγελος τοῦ ὀλέθρου
πείνα καὶ θανατικό,
ποῦ μὲ σχῆμα ἑνὸς σκελέθρου
περπατοῦν ἀντάμα οἱ δυό.

81.καὶ πεσμένα εἰς τὰ χορτάρια
ἀπεθαίνανε παντοῦ
τὰ θλιμμένα ἀπομεινάρια
τῆς φυγῆς καὶ τοῦ χαμοῦ.

82.Κι ἐσὺ ἀθάνατη, ἐσὺ θεία,
ποῦ ὅ,τι θέλεις ἠμπορεῖς,
εἰς τὸν κάμπο, Ἐλευθερία,
ματωμένη περπατεῖς.

83.Στὴ σκιὰ χεροπιασμένες,
στὴ σκιὰ βλέπω κι ἐγὼ
κρινοδάκτυλες παρθένες
ὀποῦ κάνουνε χορό.

84.Στὸ χορὸ γλυκογυρίζουν
ὡραία μάτια ἐρωτικά,
καὶ εἰς τὴν αὔρα κυματίζουν
μαῦρα, ὁλόχρυσα μαλλιά.

85.Ἡ ψυχή μου ἀναγαλλιάζει
πῶς ὁ κόρφος καθεμιᾶς
γλυχοβύζαστο ἑτοιμάζει
γάλα ἀνδρείας κι ἐλευθεριᾶς.

86.Μὲς στὰ χόρτα, τὰ λουλούδια,
τὸ ποτήρι δὲν βαστῶ.
φιλελεύθερα τραγούδια
σὰν τὸν Πίνδαρο ἐκφωνῶ.

87.Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριὰ !

88.Πῆγες εἰς τὸ Μεσολόγγι
τὴν ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ,
μέρα ποὺ ἄνθισαν οἱ λόγγοι
γιὰ τὸ τέκνο τοῦ Θεοῦ.

89.Σοὺ 'λθε ἐμπρὸς λαμποκοπώντας
ἡ Θρησκεία μ' ἕνα σταυρό,
καὶ τὸ δάκτυλο κινώντας
ὀποῦ ἀνεῖ τὸν οὐρανό,

90.«σ' αὐτό», ἐφώναξε, «τo χῶμα
στάσου ὁλόρθη, Ἐλευθεριά!».
Καὶ φιλώντας σου τὸ στόμα
μπαίνει μὲς στὴν ἐκκλησιά.

91.Εἰς τὴν τράπεζα σιμώνει,
καὶ τὸ σύγνεφο τὸ ἀχνὸ
γύρω γύρω τῆς πυκνώνει
ποῦ σκορπάει τὸ θυμιατό.

92.Ἀγρικάει τὴν ψαλμωδία
ὀποῦ ἐδίδαξεν αὐτή.
βλέπει τὴ φωταγωγία
στοὺς Ἁγίους ἐμπρὸς χυτή.

93.Ποιοὶ εἲν' αὐτοὶ ποὺ πλησιάζουν
μὲ πολλὴ ποδοβολή,
κι ἂρματ', ἅρματα ταράζουν;
Ἐπετάχτηχες ἐσύ!

94.Ἅ, τὸ φῶς ποὺ σὲ στολίζει,
σὰν ἡλίου φεγγοβολῆ,
καὶ μακρόθεν σπινθηρίζει,
δὲν εἶναι, ὄχι, ἀπὸ τὴ γῆ.

95.Λάμψιν ἔχει ὅλη φλογώδη
χεῖλος, μέτωπο, ὀφθαλμός.
φῶς τὸ χέρι, φῶς τὸ πόδι,
κι ὅλα γύρω σου εἶναι φῶς.

96.Τὸ σπαθί σου ἀντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατᾶς,
σὰν τὸν πύργο μεγαλώνεις,
κι εἰς τὸ τέταρτο κτυπᾶς.

97.Μὲ φωνὴ ποὺ καταπείθει
προχωρώντας ὁμιλεῖς:
«Σήμερ', ἄπιστοι, ἐγεννήθη,
ναὶ τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής.

98.Αὐτὸς λέγει, ἀφοκρασθεῖτε:
"Ἐγὼ εἲμ' Ἄλφα, Ὠμέγα ἔγω.
πέστε, ποὺ θ' ἀποκρυφθεῖτε
ἐσεῖς ὅλοι, ἂν ὀργισθῶ;

99.Φλόγα ἀκοίμητήν σας βρέχω,
ποῦ, μ' αὐτὴν ἂν συγκριθεῖ
κείνη ἡ κάτω ὀποῦ σας ἔχω,
σὰν δροσιὰ θέλει βρεθεῖ.

100.Κατατρώγει, ὡσὰν τὴ σχίζα,
τόπους ἄμετρα ὑψηλούς,
χῶρες, ὅρη ἀπὸ τὴ ρίζα,
ζῶα καὶ δέντρα καὶ θνητούς.

101.Καὶ τὸ πᾶν τὸ κατακαίει,
καὶ δὲν σώζεται πνοή,
πάρεξ τοῦ ἄνεμου ποὺ πνέει
μὲς στὴ στάχτη τὴ λεπτή"».

102.Κάποιος ἤθελε ἐρωτήσει:
Τοῦ θυμοῦ Τοῦ εἶσαι ἀδελφή;
Ποὶος εἲν' ἄξιος νὰ νικήσει
ἢ μὲ σὲ νὰ μετρηθεῖ;

103.Ἡ γῆ αἰσθάνεται τὴν τόση
τοῦ χεριοῦ σου ἀνδραγαθιά,
ποῦ ὅλην θέλει θανατώσει
τὴ μισόχριστη σπορά.

104.Τὴν αἰσθάνονται καὶ ἀφρίζουν
τὰ νερά, καὶ τ' ἀγρικῶ
δυνατὰ νὰ μουρμουρίζουν
σὰν νὰ ρυάζετο θηριό.

105.Κακορίζικοι, ποὺ πάτε
τοῦ Ἀχελώου μὲς στὴ ροὴ
καὶ πιδέξια πολεμᾶτε
ἀπὸ τὴν καταδρομὴ

106.νὰ ἀποφύγετε; Τὸ κύμα
ἔγινε ὅλο φουσκωτό.
ἐκεῖ εὐρήκατε τὸ μνῆμα
πρὶν νὰ εὐρεῖτε ἀφανισμό.

107.Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
κάθε λάρυγγας ἐχθροῦ,
καὶ τὸ ρεῦμα γαργαρίζει
τὲς βλασφήμιες τοῦ θυμοῦ.

108.Σφαλερὰ τετραποδίζουν
πλῆθος ἄλογα, καὶ ὀρθὰ
τρομασμένα χλιμιτρίζουν
καὶ πατοῦν εἰς τὰ κορμιά.

109.Ποὶος στὸ σύντροφον ἁπλώνει
χέρι, ὡσὰν νὰ βοηθηθεῖ.
ποὶος τὴ σάρκα τοῦ δαγκώνει
ὅσο ὀποῦ νὰ νεκρωθεῖ.

110.Κεφαλὲς ἀπελπισμένες,
μὲ τὰ μάτια πεταχτά,
κατὰ τ' ἄστρα σηκωμένες
γιὰ τὴν ὕστερη φορᾶ.

111.Σβιέται αὐξαίνοντας ἡ πρώτη
τοῦ Ἀχελώου νεροσυρμή-
τὸ χλιμίτρισμα καὶ οἱ κρότοι
καὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ γογγυσμοί,

112.Ἔτσι ν' ἄκουα νὰ βουΐξει
τὸ βαθὺν Ὠκεανό,
καὶ στὸ κύμα του νὰ πνίξει
κάθε σπέρμα ἀγαρηνό!

113.Καὶ ἐκεῖ ποὺ 'ναι ἡ Ἁγία Σοφία,
μὲς στοὺς λόφους τοὺς ἑπτά,
ὅλα τ' ἄψυχα κορμία,
βραχοσύντριφτα, γυμνά,

114.σωριασμένα νὰ τὰ σπρώξει
ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ,
κι ἀπ' ἐκεῖ νὰ τὰ μαζώξει
ὁ ἀδελφός του Φεγγαριοῦ.

115.Κάθε πέτρα μνῆμα ἂς γένει,
κι ἡ Θρησκεία κι ἡ Ἐλευθεριὰ
μ' ἀργὸ πάτημα ἂς πηγαίνει
μεταξύ τους καὶ ἂς μετρᾶ.

116.Ἕνα λείψανο ἀνεβαίνει
τεντωτό, πιστομητό,
κι ἄλλο ξάφνου κατεβαίνει
καὶ δὲν φαίνεται, καὶ πλιο

117.καὶ χειρότερα ἀγριεύει
καὶ φουσκώνει ὁ ποταμός.
πάντα, πάντα περισσεύει.
πολὺ φλοίσβισμα καὶ ἀφρὸς

118.Ἅ, γιατί δὲν ἔχω τώρα
τὴ φωνὴ τοῦ Μωυσῆ;
Μεγαλόφωνα τὴν ὥρα
ὀποῦ ἐσβιοῦντο οἱ μισητοί,

119.τὸ Θεὸν εὐχαριστοῦσε
στοῦ πελάου τὴ λύσσα ἐμπρός,
καὶ τὰ λόγια ἠχολογοῦσε
ἀναρίθμητος λαός.

120.Ἀκλουθάει τὴν ἁρμονία
ἡ ἀδελφή του Ἀαρῶν,
ἡ προφήτισσα Μαρία,
μ' ἕνα τύμπανο τερπνὸν

121.καὶ πηδοῦν ὅλες οἱ κόρες
μὲ τσ' ἀγκάλες ἀνοικτές,
τραγουδώντας, ἀνθοφόρες,
μὲ τὰ τύμπανα κι ἐκειές.

122.Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη
ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.

123.Εἰς αὐτήν, εἲν' ξακουσμένο,
δὲν νικιέσαι ἐσὺ ποτέ.
ὅμως, ὄχι, δὲν εἲν' ξένο
καὶ τὸ πέλαγο γιὰ σέ.

124.Τὸ στοιχεῖον αὐτὸ ξαπλώνει
κύματ' ἄπειρα εἰς τὴ γῆ,
μὲ τὰ ὁποία τὴν περιζώνει,
κι εἶναι εἰκόνα σου λαμπρή.

125.Μὲ βρυχίσματα σαλεύει
ποῦ τρομάζει ἡ ἀκοή.
κάθε ξύλο κινδυνεύει
καὶ λιμνιώνα ἀναζητεῖ.

126.Φαίνετ' ἔπειτα ἡ γαλήνη
καὶ τὸ λάμψιμο τοῦ ἥλιου,
καὶ τὰ χρώματα ἀναδίνει
τοῦ γλαυκότατου οὐρανοῦ.

127.Δὲν νικιέσαι, εἲν' ξακουσμένο,
στὴν ξηρὰν ἐσὺ ποτέ.
ὅμως, ὄχι, δὲν εἲν' ξένο
καὶ τὸ πέλαγο γιὰ σέ.

128.Περνοῦν ἄπειρα τὰ ξάρτια,
καὶ σὰν λόγγος στριμωχτὰ
τὰ τρεχούμενα κατάρτια,
τὰ ὁλοφούσκωτα πανιά.

129.Σὺ τὲς δύναμές σου σπρώχνεις,
καὶ ἀγκαλὰ δὲν εἲν' πολλές,
πολεμώντας, ἄλλα διώχνεις,
ἄλλα παίρνεις, ἄλλα καῖς.

130.Μ' ἐπιθύμια νὰ τηράζεις
δυὸ μεγάλα σὲ θωρῶ,
καὶ θανάσιμον τινάζεις
ἐναντίον τοὺς κεραυνό.

131.Πιάνει, αὐξαίνει, κοκκινίζει,
καὶ σηκώνει μία βροντή,
καὶ τὸ πέλαο χρωματίζει
μὲ αἱματόχροη βαφή.

132.Πνίγοντ' ὅλοι οἱ πολεμάρχοι
Καὶ δὲν μνέσκει ἕνα κορμί.
χαίρου, σκιὰ τοῦ Πατριάρχη,
ποῦ σὲ πέταξαν ἐκεῖ.

133.Ἐκρυφόσμιγαν οἱ φίλοι
μὲ τσ' ἐχθρούς τους τὴ Λαμπρή,
καὶ τοὺς ἔτρεμαν τὰ χείλη
δίνοντας τὰ εἰς τὸ φιλί.

134.Κειὲς τὲς δάφνες ποὺ ἐσκορπίστε
τώρα πλέον δὲν τὲς πατεῖ,
καὶ τὸ χέρι ὀποῦ ἐφιλῆστε
πλέον, ἅ, πλέον δὲν εὐλογεῖ.

135.Ὅλοι κλάψτε. ἀποθαμένος
ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς.
κλάψτε, κλάψτε. κρεμασμένος
ὡσὰν νὰ 'τανε φονιάς!

136.Ἔχει ὀλάνοικτο τὸ στόμα
π' ὦρες πρῶτα εἶχε γευθεῖ
τ' Ἅγιον Αἷμα, τ' Ἅγιον Σῶμα.
λὲς πὼς θὲ νὰ ξαναβγεῖ

137.ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει,
λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθεῖ,
εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήσει
καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμεῖ.

138.Τὴν ἀκούω, βροντάει, δὲν παύει
εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴ γῆ,
καὶ μουγκρίζοντας ἀνάβει
τὴν αἰώνιαν ἀστραπή.

139.Ἡ καρδιὰ συχνοσπαράζει.
Πλὴν τί βλέπω; Σοβαρὰ
νὰ σωπάσω μὲ προστάζει
μὲ τὸ δάχτυλο ἡ θεά.

140.Κοιτάει γύρω εἰς τὴν Εὐρώπη
τρεῖς φορὲς μ' ἀνησυχιά.
προσηλώνεται κατόπι
στὴν Ἑλλάδα, καὶ ἀρχινᾶ:

141.«Παλληκάρια μου, οἱ πολέμοι
γιὰ σᾶς ὅλοι εἶναι χαρά,
καὶ τὸ γόνα σας δὲν τρέμει
στοὺς κινδύνους ἐμπροστά.

142.Ἀπ' ἐσᾶς ἀπομακραίνει
κάθε δύναμη ἐχθρική,
ἀλλὰ ἀνίκητη μία μένει
ποῦ τὲς δάφνες σας μαδεῖ.

143.Μία, ποὺ ὅταν ὡσὰν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι ἀπὸ τὴ νίκη,
ἄχ, τὸ νοῦ σας τυραννεῖ.

144.Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ
καθενὸς χαμογελάει,
"πάρ' τό", λέγοντας, "καὶ σύ".

145.Κειο τὸ σκῆπτρο πού σας δείχνει
ἔχει ἀλήθεια ὡραῖα θωριά.
μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει
εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.

146.Ἀπὸ στόμα ὀποῦ φθονάει,
παλληκάρια, ἂς μὴν πωθεῖ,
πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.

147.Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
"Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά".

148.Τέτοια ἀφήστενε φροντίδα.
ὅλο τὸ αἷμα ὀποῦ χυθεῖ
γιὰ θρησκεία καὶ γιὰ πατρίδα
ὅμοιαν ἔχει τὴν τιμή.

149.Στὸ αἷμα αὐτό, ποὺ δὲν πονεῖτε
γιὰ πατρίδα, γιὰ θρησκειά,
σᾶς ὁρκίζω, ἀγκαλιασθεῖτε
σὰν ἀδέλφια γκαρδιακά.

150.Πόσο λείπει, στοχασθεῖτε,
πόσο ἀκόμη νὰ παρθεῖ.
πάντα ἡ νίκη, ἂν ἑνωθεῖτε,
πάντα ἐσᾶς θ' ἀκολουθεῖ.

151.Ὢ ἀκουσμένοι εἰς τὴν ἀνδρεία,
καταστῆστε ἕνα Σταυρὸ
καὶ φωνάξετε μὲ μία:
"Βασιλεῖς, κοιτάξτ' ἐδῶ!

152.Τὸ σημεῖον ποὺ προσκυνᾶτε
εἶναι τοῦτο, καὶ γι' αὐτὸ
ματωμένους μας κοιτᾶτε
στὸν ἀγώνα τὸ σκληρό.

153.Ἀκατάπαυστα τὸ βρίζουν
τὰ σκυλιὰ καὶ τὸ πατοῦν
καὶ τὰ τέκνα τοῦ ἀφανίζουν,
καὶ τὴν πίστη ἀναγελοῦν.

154.Ἐξ αἰτίας τοῦ ἐσπάρθη, ἐχάθη
αἷμα ἀθῶο χριστιανικό,
ποῦ φωνάζει ἀπὸ τὰ βάθη
τῆς νυκτός: Νὰ ἐκδικηθῶ.

155.Δὲν ἀκοῦτε, ἐσεῖς εἰκόνες
τοῦ Θεοῦ, τέτοια φωνή;
Τώρα ἐπέρασαν αἰῶνες
καὶ δὲν ἔπαυσε στιγμή.

156.Δὲν ἀκοῦτε; Εἰς κάθε μέρος
σὰν τοῦ Ἀβὲλ καταβοᾶ.
δὲν εἲν' φύσημα τοῦ ἀέρος
ποῦ σφυρίζει εἰς τὰ μαλλιά.

157.Τί θὰ κάμετε; Θ' ἀφῆστε
νὰ ἀποκτήσομεν ἐμεῖς
λευθεριᾶν, ἢ θὰ τὴν λύστε
ἐξ αἰτίας πολιτικῆς;

158.Τοῦτο ἀνίσως μελετᾶτε,
ἰδοὺ ἐμπρός σας τὸν Σταυρό:
Βασιλεῖς, ἐλᾶτε, ἐλάτε,
καὶ κτυπήσετε κι ἐδῶ!"».

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Ελευθερία - Freedom - Liberte - Freiheit - Libertad

Η Αυτόνομη Εθνικιστική Έκφραση ΜΑΥΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ εξαίρει και στηρίζει την προσπάθεια που ξεκίνησε με πρωτοβουλία συναγωνιστών από το εξωτερικό προκειμένου να στηρίξουν με το δικό τους τρόπο τους Έλληνες συναγωνιστές που διώκονται από το κράτος. Η προσπάθεια τους αυτή εκφράζεται με την κυκλοφορία της μουσικής συλλογής "Ελευθερία - Freedom - Liberte - Freiheit - Libertad".
Για περισσότερες πληροφορίες : http://www.ediktyo.gr/2010/03/freedom-liberte-freiheit-libertad.html




Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ!

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους 7 συναγωνιστές που συνελήφθησαν στα Χανιά και καταδικάστηκαν συνολικά σε 17 χρόνια φυλάκιση με αναστολή.
Οι 7 Εθνικιστές μοίραζαν διαφωτιστικό υλικό σχετικά με το ανθελληνικό κυβερνητικό νομοσχέδιο για την «ελληνοποίηση» χιλιάδων μεταναστών σε κεντρικό σημείο των Χανίων την 9η Μαρτίου και αφού τελείωσαν τη δράση τους κάθισαν σε καφενείο, όπου δέχθηκαν επίθεση από αριστεριστές.
Η αστυνομία έδρασε άμεσα και συνέλαβε τους αμυνόμενους Εθνικιστές!
Με αυτό τον τρόπο, το Σύστημα έδειξε για ακόμα μια φορά την εχθρική του στάση απέναντι στον Εθνικισμό μετά τις άλλες πρόσφατες προσαγωγές και συλλήψεις Εθνικιστών.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ - OI ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΠΑΡΩΝ

Έκλεισα τα μάτια να μην δω.
Μισό φεγγάρι πρόβαλε πάνω από την Λευκωσία. Ίδιο με αυτό που προβάλλει στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Κυρήνεια, στο Ντιγιαρμπακίρ.
Το ανακοίνωσε η τηλεόραση, γράφτηκε στις εφημερίδες. Κάποιος μάλιστα ζήτησε συγγνώμη.
Χιλιοειπωμένες φράσεις, θύμισες, υποσχέσεις.
αν...
θα...
όταν...
Έκλεισα τ'αυτιά να μην ακούσω.
Πυροβολισμούς, φωνές, το κλάμα του πατέρα στη Λευκωσία, στην Σμύρνη, στην Αμμόχωστο, στο Ντερσίμ.
Ζητώ συγγνώμη γιατί ακόμα δεν εκδικήθηκα. Δεν υπόσχομαι γιατί δεν τηρώ τις υποσχέσεις μου.  Ανοίγω όμως το στόμα μου και ουρλιάζω δυνατά.
ΘΕΟΦΙΛΕ ΖΕΙΣ

Μάρτιος
1995

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΖΕΙ

Την βραδιά της 20ης προς 21η Μαρτίου ο Κούρδος σιδεράς Kawa σύμφωνα με την Κουρδική μυθολογία σκότωνε τον καταπιεστή Dehak οδηγώντας έτσι τον λαό του στην ελευθερία. Ο ήρωας αυτός που η καρδιά του ήταν σαν φωτιά, επαναστάτησε εναντίον ενός βασιλιά, εναντίον της τυραννίας και κατάφερε να πυρπολήσει την ψυχή του Κουρδικού λαού.
Το NEWROZ είναι φωτιά, είναι η δύναμις και η θέλησις ενός λαού που αγωνίζεται για το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του. Η φωτιά αυτή κάθε 21 του Μάρτη ανάβει πάνω στα βουνά του Κουρδιστάν. Διότι ο σιδεράς Kawa ζει στην ψυχή του Κουρδικού λαού. Είναι η προσωποποίηση του ήρωα που δεν σκύβει το κεφάλι στην καταπίεση των τυράννων. Η φωτιά αυτή συνεχίζει να ανάβει ενάντια στη σκλαβιά, ενάντια στην αποικιοκρατία, σηκώνοντας κεφάλι όχι μόνο σε όλο το Κουρδιστάν αλλά και σε όλο τον Ελληνισμό.
Μπροστά από τις Ελληνικές και Κουρδικές σημαίες, κάτω από την φωτογραφία του κοινού μας ήρωα, θα γιορτάσουμε το NEWROZ τιμώντας παράλληλα την μνήμη του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Του Έλληνα πατριώτη, του αγωνιστή της λευτεριάς, που συνέλαβε τα νέα ελπιδοφόρα μηνύματα της ιστορίας που έρχονται από τα βουνά της οροσειράς του Τζούντι, του Αραράτ και τα νερά των ποταμών του Ευφράτη και του Τίγρη.
Πέρασαν κιόλας 16 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του αγωνιστή και πολύτιμου συμπαραστάτη της ένοπλης Κουρδικής επανάστασης από μίσθαρνα όργανα των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών. Επικίνδυνος για το Τουρκικό ρατσιστικό και φασιστικό κράτος ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Επικίνδυνος γιατί θεωρούσε την τουρκική βαρβαρότητα ενάντια στον Κουρδικό λαό σαν πράξη και κατά του δικού μας λαού, για αυτό αντιδρούσε ενεργά ενάντια σε αυτή την κατάσταση. Από τις επισκέψεις του στην Ακαδημία Μαχσούμ Κορκμάζ πίστεψε βαθειά ότι το Κουρδιστάν θα απελευθερωθεί, αφού συνειδητοποίησε τις δυνατότητες της ηγεσίας αλλά και του νικηφόρου στρατού του P.K.K.
Ενός στρατού, μιας ηγεσίας που απόδειξε στην πράξη ότι ο τουρκικός στρατός που η δική μας ηγεσία φοβάται, είναι ανίκανος να μας νικήσει. ''Και αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει, εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές'', έλεγε ο Θεόφιλος μέχρι την τελευταία του πνοή.
Πνοή ίδια με αυτήν που άφηναν πίσω τους στην Βασιλεύουσα ο τελευταίος αυτοκράτορας, ο γέροντας Καψάλης, ο Οδυσσέας και ο Αθανάσιος Διάκος. Πνοή ίδια με αυτήν που άφηναν οι ήρωες στο χάνι της Γραβιάς, στο Μανιάκι, στη Μακεδονία, στη Σμύρνη του '22 αλλά και στην Εθνική Αντίσταση της τελευταίας πνοής που άφησαν στην Κύπρο ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Γνωρίζοντας την πολιτική του κατευνασμού που ακολουθεί η Ελλαδική και η Κυπριακή ηγεσία, μας έδειξε με την ζωή και τον θάνατο του, ότι μια χώρα στην οποία οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την ιστορία τους, δεν μπορεί να έχει μέλλον. Γνώριζε ο Θεόφιλος ότι εμείς οι Κύπριοι αφεθήκαμε στην άκρατη καταναλωτική μας μανία. Και για αυτό έδειχνε τον δρόμο της απαλλαγής μας από την εθνική υποταγή της ''διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας''. Υπήρξε κατήγορος του ενδοτισμού και της ηττοπάθειας, κατήγορος της πολιτικής των Νταβός, του εξευτελισμού και της εθνικής ταπείνωσης.
Αντιλαμβανόταν και απέρριπτε την άνευ όρων παράδοση του Ελληνισμού στο φασιστικό καθεστώς των στρατιωτικών της Άγκυρας. Υπήρξε πατριώτης και έπεσε αγωνιζόμενος, γιατί ήταν πρώτα-πρώτα ΕΛΛΗΝ ΚΥΠΡΙΟΣ.
''Κι αν εμείς δεν αξιωθήκαμε ακόμα να έχουμε ηγεσία που να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει σε αγώνα απελευθέρωσης το λαό μας, αν δεν μπορούμε να δρασκελίσουμε περήφανοι ελευθερωτές τον Πενταδάκτυλο για να υψώσουμε την Γαλανόλευκη στην Κερύνεια μας, ας στηρίζουμε και ας δυναμώσουμε τουλάχιστον τους Κούρδους αγωνιστές που κροταλίζουν τα όπλα της λευτεριάς, ενάντια στον Τούρκο κατακτητή στα κακοτράχαλα βουνά του Κουρδιστάν''.
Αυτά έγραφε ο Θεόφιλος σε ένα από τα πολλά του άρθρα στον τύπο και αυτό έκανε. Παρών ο Θεόφιλος στον αγώνα του Κουρδικού λαού στις εκδηλώσεις, τις διαδηλώσεις, τις απεργίες πείνας των Κούρδων πολιτικών φυγάδων, στην υποδοχή, τη φύλαξη και την υποστήριξη αυτών που διαφεύγοντας από τον νεοκεμαλικό φασιστικό στρατό, έβρισκαν αποκούμπι στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου.
''Το μέλλον της Κύπρου συνδέεται απόλυτα με την νίκη του Κουρδικού λαού'', έλεγε ο Θεόφιλος στέλλοντας ελπιδοφόρα μηνύματα στις πολιτικές ηγεσίες. Διαλαλούσε συνεχώς ότι όταν θα καταρρεύσει το Τουρκικό καθεστώς της Μ. Ασίας, ηττημένο στρατιωτικά από τους Κούρδους αντάρτες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, εμείς δεν θα είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε στην θάλασσα της Κερύνειας τον Τουρκικό στρατό κατοχής, θάβοντας εκεί στους βυθούς της τον Τουρκικό επεκτατισμό, διασφαλίζοντας έτσι την ελευθερία μας αλλά και θέτοντας τους όρους και τις προϋποθέσεις για διαρκή ειρήνη στο χώρο της Μ. Ανατολής και των Βαλκανίων.
Η ασύγνωστη απουσία των κυβερνήσεων της Κύπρου και της Ελλάδας από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων είναι εμφανής και ανεξήγητη. Τα ειλικρινή αισθήματα αλληλεγγύης ανάμεσα στους Κούρδους και στους Κύπριους σφραγίσθηκαν με την άνανδρη δολοφονία του. Επιτακτική η ανάγκη συστράτευσης Ελλήνων και Κούρδων, μια κοινή πορεία που θα έθετε τις προϋποθέσεις για την πλήρη περιφρόνηση μας προς τις Τουρκικές απειλές. Οι απειλές εξάλλου αλλά και οι τρομοκρατικές πράξεις στα ελεύθερα εδάφη της Κύπρου, όπως η έκρηξη της ισχυρής βόμβας που τοποθετήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Κουρδιστάν στην Λεμεσό στις 10 Φεβρουαρίου του 1996 , δυναμώνουν την φιλία και την αλληλεγγύη των Κυπρίων απέναντι στο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, στον αρχηγό Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και στους Κούρδους αντάρτες.
Τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την ανοδική πορεία της αλληλεγγύης του Ελληνισμού προς τον Κουρδικό αγώνα. Σαν έμπρακτη απάντηση στην δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη ήταν η δημιουργία της Επιτροπής Αλληλεγγύης Λεμεσού στο Κουρδιστάν, αμέσως μετά την δολοφονία του. Απάντηση αποτελεί και η υλοποίηση του ενιαίου αμυντικού δόγματος είτε τους αρέσει είτε όχι. Απάντηση αποτελεί η δεύτερη, κατά συνεχή χρονιά, εβδομάδα αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν που διανύουμε. Απάντηση αποτελούν πάνω από όλα – παρά την συνεχιζόμενη γενοκτονία που διεξάγεται εις βάρος του άμαχου Κουρδικού λαού – οι νικηφόρες επιχειρήσεις των Κούρδων ανταρτών καθώς και η δημιουργία του εν εξορία Κουρδικού Κοινοβουλίου.
Η ανεπάρκεια του εθνικού κέντρου στην άσκηση διεκδικητικής πολιτικής είναι ασυγχώρητη. Το Τουρκικό φασιστικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ και των συνεχιστών του θα συντριβεί από το κροτάλισμα των νικηφόρων όπλων Κούρδων ανταρτών. Ολόκληρος ο Ελληνισμός θα πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεόφιλου Γεωργιάδη για να κατεβάσει την Τουρκική σημαία από τον Πενταδάκτυλο την στιγμή που οι Κούρδοι αγωνιστές θα συντρίβουν το Τουρκικό κράτος στα περήφανα βουνά του Κουρδιστάν.

Αιωνία σου η μνήμη Θεόφιλε Γεωργιάδη.
Ζήτω ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ Η ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
ΜΑΥΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Μάμας, της επαρχίας Λεμεσού, στις 18 Σεπτεμβρίου 1934.
Απαγχονίστηκε στις 10 Μαΐου 1956 στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.


ΖΑΚΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Λινού, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 12 Νοεμβρίου 1931. Σε νεαρή ηλικία μετοίκησε με την οικογένειά του στη Λεύκα.
Απαγχονίστηκε στις 9 Αυγούστου 1956 στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.

ΚΑΡΑΟΛΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ
Γεννήθηκε στο Παλαιχώρι, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 13 Φεβρουαρίου 1933.
Απαγχονίστηκε στις 10 Μαΐου 1956 στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.

ΚΟΥΤΣΟΦΤΑΣ ΜΙΧΑΗΛ
Γεννήθηκε στο Παλαιομέτοχο, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 12 Νοεμβρίου 1934.
Απαγχονίστηκε από τους Άγγλους στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας στις 21 Σεπτεμβρίου 1956.

 
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Λάρνακας της Λαπήθου, της επαρχίας Κερύνειας, στις 15 Νοεμβρίου 1932.
Απαγχονίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στις 21 Σεπτεμβρίου 1956.

 
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΡΙΛΑΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Γαληνή, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 9 Φεβρουαρίου 1935.
Απαγχονίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στις 9 Αυγούστου 1956.

 
ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ ΕΥΑΓΟΡΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου, στις 27 Φεβρουαρίου 1938.
Απαγχονίστηκε ξημερώματα της 14ης Μαρτίου 1957, στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.

 
ΠΑΝΑΓΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Παλαιομέτοχο, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 14 Νοεμβρίου 1934.
Απαγχονίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας στις 21 Σεπτεμβρίου 1956.

ΠΑΤΑΤΣΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ
Γεννήθηκε στη Λευκωσία την 1η Ιουλίου 1934.
Απαγχονίστηκε από τους Άγγλους στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας στις 9 Αυγούστου 1956.

Απόψε στις 9 μμ στο Αυτόνομο Ραδιόφωνο...

Πατρώα Γη on air!

Σε μια εκπομπή εφ' όλης της ύλης, με ενημέρωση για την επικαιρότητα, σχόλια για την εβδομάδα που μας πέρασε, πάντα με τη συντροφιά καλής εθνικιστικής μουσικής.
 
                                                        http://www.autonomo-radio.gr/

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

ΘΑ ΠΑΡΩ ΜΙΑΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ ΘΑ ΠΑΡΩ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ...



28 Φεβρουαρίου 1938. Σε ένα χωριό της Πάφου, την Τσάδα, γεννιέται ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, το τέταρτο παιδί του Μιλτιάδη Παλληκαρίδη και της Αφροδίτης Παπαδανιήλ. Ένας ακατανίκητος επαναστάτης, ένας νέος με άσβεστη τη φλόγα για δικαιοσύνη, ελευθερία και Ένωση, ένας αγωνιστής με δυνατή προσωπικότητα που ενέπνεε τους συμμαθητές του και ολόκληρο τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ο μικρότερος από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγχόνη, για την λευτεριά, ξημερώματα της 14ης Μαρτίου 1957, στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.
1η Ιουνίου 1953 και οι Άγγλοι γιορτάζουν την στέψη της νέας βασίλισσας σε όλες τους τις αποικίες, ανάμεσά τους και η Κύπρος. Με αφορμή την ανάρτηση της αγγλικής σημαίας στη θέση της Ελληνικής στο Ιακώβειο Γυμναστήριο στην Πάφο, οργανώνεται εκδήλωση διαμαρτυρίας από τους μαθητές. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας, αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει τη σημαία του κατακτητή και την ρίχνει κάτω. Οι άλλοι μαθητές την ξεσκίζουν και της δίνουν φωτιά και τότε η σύγκρουση μεταξύ Άγγλων – οι οποίοι ενισχύονται από Τούρκους – και μαθητών θεωρείται αναπόφευκτη και παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Την ίδια στιγμή, ο Ευαγόρας κατακλύζεται από έντονη επιθυμία να σπάσει τα δεσμά που τον πνίγουν, κατακυριεύεται από τον πόθο για λευτεριά. Και δεν μένει μόνο στα λόγια…
Έφηβος ακόμη, οργανώνει αντιβρεττανικές διαδηλώσεις στην Πάφο, κινητοποιεί τους συμμαθητές του και πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις εναντίον της δίκης των 13 κρατουμένων σχετικά με την μεταφορά όπλων στις 25 Ιανουαρίου με το πλοιάριο «Άγιος Γεώργιος». Η εφηβική του ψυχή δεν ησυχάζει. Τον Απρίλιο του 1955 ορκίζεται μέλος της ΕΟΚΑ.
Τον Νοέμβριο του 1955, οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώνονται για την προετοιμασία διαδήλωσης ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες έχουν ρητές εντολές να πυροβολήσουν αδιακρίτως τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας κτυπάει Άγγλους στρατιώτες, οι οποίοι είχαν δεμένο και κτυπούσαν ένα συμμαθητή του, προκειμένου να τον ελευθερώσει από τα χέρια τους. Συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Δεν παραδέχεται την κατηγορία και έτσι η δίκη αναβάλλεται για τις 6 Δεκεμβρίου.
5 Δεκεμβρίου 1955. Παραμονή της δίκης και ο Ευαγόρας πλησιάζει τον πατέρα του. « Πατέρα, αύριο είναι η δίκη μου. Ξέρω ότι από το δικαστήριο θα γλιτώσω, μα η αστυνομία θα με συλλάβει και θα με στείλει στο Κάστρο. Εγώ στη φυλακή δεν μπορώ να μείνω. Αν δεν μπορέσω να δραπετεύσω, θα σκοτώσω κανέναν από τους φρουρούς και θα με σκοτώσουν. Προτιμώ να φύγω, να βγω στο βουνό». Στη συνέχεια, πηγαίνει κρυφά στο σχολείο του και αφήνει πάνω στην έδρα το ύστατο γράμμα του αποχαιρετισμού, προς τους συμμαθητές και καθηγητές του :

Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα’ χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα’ ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, θα μπω σ’ ένα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.
Μεσ’ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ’ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.
Γεια σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο,
Ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια
να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα.
Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.


Και έτσι, φεύγει στα βουνά αντάρτης να συνεχίσει τον αγώνα. Παίρνει μέρος σε πολλές επιθέσεις και δολιοφθορές κατά των Άγγλων και μαζί με συναγωνιστές του μεταφέρει όπλα και τρόφιμα. Επικηρύσσεται με το ποσό των 5000 λιρών.
Στις 18 Δεκεμβρίου 1955, κατά την μεταφορά όπλων και τροφίμων στο χωριό Λυσός της Πάφου, μαζί με άλλους δυο συναγωνιστές του, βρίσκονται αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι δυο συναγωνιστές του Ευαγόρα καταφέρνουν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συλλαμβάνεται. Κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρεται στη Λευκωσία. Η δίκη ορίζεται για τον Μάρτη. Στη δίκη δεν αφήνει περιθώρια υπεράσπισης στους δικηγόρους του, αφού παραδεχόμενος ενοχή δηλώνει με στόμφο : «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Εκείνο όμως το οποίον έχω να είπω, είναι τούτο. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτε άλλο!».


13 Μαρτίου 1955. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, στα 18 του μόλις χρόνια, οδηγείται στην αγχόνη. «Γεια σας αδέλφια… Γεια σας λεβέντες… Ελπίζω να ‘μαι ο τελευταίος που εκτελούν… Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός και υπερήφανος». Ο Ευαγόρας διψούσε για τον θάνατο που φέρνει λευτεριά, η μοίρα του γραμμένη για μια πορεία που μόνο προς την ελευθερία και την αθανασία οδηγούσε. Μεσάνυκτα οδηγείται στην αγχόνη. «Θάρρος έχω πολύ. Αυτή τη στιγμή περνώ την είσοδο του ικριώματος…». Χωρίς φόβο, με ψηλά το κεφάλι, υπερήφανος τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο, τραγουδά την Κύπρο, την Ελλάδα, την Λευτεριά, την Ένωση.


ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
ΜΑΥΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Ο αγώνας βρίσκεται στους δρόμους. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε τοίχο. Ενάντια στην υποδούλωση, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στο κατεστημένο, ενάντια στη φίμωση, για την απελευθέρωση. Ο αγώνας συνεχίζεται παντού και εσαεί.

Φωτογραφικό υλικό από την δράση των συναγωνιστών του ΜΑΥΡΟΥ ΚΡΙΝΟΥ στη σελίδα:

http://mavroskrinos.blogspot.com/2010/03/blog-post_10.html

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ

Αποτελεί πλέον γεγονός η άγνοια της ιστορίας του Έθνους. Η αδιαφορία, η παθητική αποδοχή και ανοχή του κατεστημένου, η αδράνεια μπροστά στον κίνδυνο αλλοίωσης ολόκληρης της Ιστορίας είναι προφανής. Όταν ο Ευαγόρας ανέβαινε στην αγχόνη ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο, όταν μαθητές και μαθήτριες στο νησί έπεφταν για αξίες και ιδανικά, δεν υποψιάζονταν ότι σήμερα "δάσκαλοι" θα δίδασκαν κάθε λογής ανοησίες παραλείποντας και αλλοιώνοντας σημαντικά κεφάλαια Ιστορίας. Η ιστορία γράφτηκε. Υπάρχει μπροστά μας. Μας δείχνει τον δρόμο. Δεν σβήνεται. Και δεν γράφεται μόνο στα βιβλία. Η ιστορία είναι πρώτα γραμμένη στη μνήμη και βαθειά χαραγμένη στην ψυχή όσων θυμούνται. Όσων επιλέγουν να μην ξεχνούν. Και αυτοί θα πρέπει να διδάξουν στα παιδιά τους Ιστορία!

Ένα εξαιρετικό κείμενο το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο στην σελίδα :



Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

ΔΙΧΩΣ ΜΥΘΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΙ ΔΙΧΩΣ ΗΡΩΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑ


Από τους τάφους σηκώθηκαν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα. Η λάμψη που ξεπήδησε από τη σπηλιά του Μαχαιρά στις 3 του Μάρτη δεν κατάκαυσε μόνο τους Κυπριακούς ουρανούς. Φώτισε δρόμους και στενά όλων των λαών που αγωνίζονται για την αυτοδιάθεση τους. Η φλόγα αυτή πέρασε από την Βασιλεύουσα και ξύπνησε τον τελευταίο αυτοκράτορα. Πέρασε από το Ζάλογγο και από το Μεσολόγγι, φώναξε του γέροντα Καψάλη να πα να βρει τον Αθανάσιο Διάκο και τον Οδυσσέα που ξεκουραζόταν στο χάνι της Γραβιάς.
Εξαιρετικά ριψοκίνδυνος και τολμηρός σαν παιδί, ήταν πάντα ο αρχηγός στους Λυσιώτικους δρόμους. Ξεχώριζε πάντα από τους άλλους συμμαθητές του στα παιγνίδια του χωριού, στα αγωνίσματα, στο ήθος, στα μαθήματα. Δεν παρέλειπε να διαβάζει Ελληνική ιστορία γι' αυτό και συγκλονίστηκε από την χειρονομία του Ιμπραήμ να φιλήσει τον εχθρό του, τον Παπαφλέσσα.
«Ποτέ δεν θέλω να με ντροπιάσεις. Να πας στην ευχή μου και να φανείς άξιος», έλεγε ο γερο-Πιερής στον Γρηγόρη όταν ο τελευταίος αποφάσισε γραφτεί στην σχολή Ευελπίδων. Έσκυψε ο νέος των 21 χρόνων, του φίλησε το χέρι και του είπε ''Μην φοβάσαι, σου δίνω την υπόσχεση που ζητάς''.
Τον Οκτώβριο του 1950 ο Γρηγόρης βρίσκεται στα Ελληνοαλβανικά σύνορα υπηρετώντας την Ελλάδα με την στολή του Έλληνα ανθυπολοχαγού. Από τα βουνά της Μακεδονίας αργότερα γράφει σε ένα φίλο του ''Την λευτεριά μας, το ιδανικό των ιδανικών μας την υπόγραψα κι εγώ, όχι μόνο σε χαρτί μα φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και θα την υπογράψω οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η Κύπρος μας και με το αίμα μου όπως και κάθε Κύπριος''.
Το ξημέρωμα της 1ης του Απρίλη του 1950 βρήκε τους Κυπρίους να παλεύουν με το εγγλέζικο λιοντάρι, διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους, την Ένωση με την Ελλάδα. Μια επιθυμία, ένας πόθος, ένα όνειρο που ουδέποτε πραγματοποιήθηκε.
Ο Γρηγόρης με την ομάδα του επιτίθεται εναντίον των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της Δεκέλειας με σκοπό να ανατινάξει τις πετρελαιαποθήκες των Εγγλέζων. Ένα βραχυκύκλωμα οδηγεί στον θάνατο τον Μόδεστο Παντελή, τον πρώτο νεκρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Ο θάνατος αυτός θα ήταν ο πρόλογος ενός αντρειωμένου θανάτου. Ο Αυξεντίου χάνει την ταυτότητα του στον τόπο της επίθεσης. Την ίδια κιόλας μέρα καταζητείται από τα Βρετανικά στρατεύματα. Οι Άγγλοι τον είχαν επικηρύξει με το ποσό των 250 λιρών ενώ λίγο αργότερα η αμοιβή ανεβαίνει στις 5000 λίρες.
Ήταν ο άνθρωπος που ήξερε γιατί μπήκε στον αγώνα και ήταν από την αρχή αποφασισμένος, αν οι περιστάσεις το επέβαλλαν να προσφέρει τον εαυτό του ολοκαύτωμα, στο θυσιαστήριο του αγώνα για
την Ένωση. Πολλά τα περιστατικά στα οποία ο Αυξεντίου έδειξε το θάρρος και την τόλμη του, όπως τότε στην περίφημη μάχη στα Σπήλια. Ήταν οι Άγγλοι που είχαν πάρει την πληροφορία από προδότες ότι ο Γρίβας, αρχηγός της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α., κρυβόταν στα Σπήλια.
Και ήταν ο Αυξεντίου με την ομάδα του που άφησε τους Εγγλέζους άφωνους μπροστά στη θέα του άδειου κρησφύγετου του αρχηγού.
Η ψυχική του δύναμη ήταν τέτοια ώστε μέσα στις μεγάλες ευθύνες του αγώνα και στις δύσκολες στιγμές είχε το κουράγιο να δίνει θάρρος στους συναγωνιστές του, όπως τότε, στην μεγάλη ενέδρα των Χανδριών, την μεγαλύτερη και την πιο επιτυχημένη από όσες οργανώθηκαν στο διάστημα του ένοπλου αγώνα. Οι αγώνες του, η παλικαριά του γίνονται θρύλοι από στόμα σε στόμα. Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, το Πάσχα του 1956, βρίσκεται στην μονή του Μαχαιρά εγχειρισμένος, αφού το μοναστήρι ανέλαβε τη νοσηλεία και την περίθαλψη του. Έμενε σε δωμάτιο της Μονής, άφησε γενειάδα και φόρεσε και ράσα για κάθε προφύλαξη όταν έφτασαν 2000 Άγγλοι που αναζητούσαν τον Αυξεντίου. Μπήκαν στο Μοναστήρι και άρχισαν εξονυχιστικές έρευνες. Ενώ συνεχίζονταν οι έρευνες ο ηγούμενος ζήτησε από το μεταμφιεσμένο Αυξεντίου να κεράσει τους ξένους.
Ο Αυξεντίου μεταμφιεσμένος, πρόσφερε το κέρασμα της Μονής στους Άγγλους όταν εκείνη την στιγμή κάλεσαν τον ηγούμενο στο τηλέφωνο και έτσι ο καταζητούμενος Αυξεντίου μένει μόνος με αυτούς που έψαχναν να τον βρουν. Άπλωσαν οι Άγγλοι τα χέρια και πήραν το κεραστικό που τους πρόσφερε ο μεταμφιεσμένος Αυξεντίου όταν ο Άγγλος διοικητής τον ρωτά:
-Μπορείς εσύ να μας βοηθήσεις να βρούμε τον Αυξεντίου;
-Εγώ; Εγώ λέω...τι γυρεύει εδώ ο Αυξεντίου; Δεν μπορεί να είναι εδώ. Θα τον έβλεπα.
Τον πήρε με καλό μάτι ο διοικητής.
-Θα σου δώσω τον αριθμό του τηλεφώνου μου. Αν τύχει και μάθεις τίποτε ή περάσει από δω ο Αυξεντίου να μας ειδοποιήσεις.
Τον Φεβρουάριο του 1957 ο Αυξεντίου με τους άνδρες του έφτιαξαν ένα κρησφύγετο λίγο πιο κάτω από την μονή.
Η φλόγα που φώτισε και φωτίζει όλους τους λαούς που πολεμούν για την ελευθερία τους θα συνέχιζε την διαδρομή της και από το χάνι της Γραβιάς θα περνούσε από το Μανιάκι, από το Αρκάδι, από τους Μακεδονομάχους αλλά και από την Σμύρνη του ΄22. Θα έφτανε και στην Κύπρο του Ενωτικού δημοψηφίσματος και θα ξυπνούσε τον Διγενή της Λευτεριάς που πολεμάει ακόμη με τον Χάροντα. Στο διάβα της όμως ξύπνησε και τον Εφιάλτη...
Ανιχνευτικοί σκύλοι του κατακτητή ανεβαίνουν στην Αγία Τράπεζα της Μονής και ψάχνουν για τον υπαρχηγό του Γρίβα. Τίποτα δεν αφήνουν όρθιο. Ο εφιάλτης είχε ξυπνήσει για τα καλά. Το κρησφύγετο είχε προδοθεί.
-Παραδοθείτε, φώναζε ο Άγγλος αξιωματικός.
Μένει σκεφτικός για μια στιγμή ο Αυξεντίου και διατάζει τους συντρόφους του.
-Εβγάτε έξω.
Τον παρακαλούν να μείνουν στο πλευρό του, ο Αυγουστής Ευσταθίου, ο Αντώνης Παπαδόπουλος και ο Ανδρέας Στυλιανού, οι τρεις σύντροφοι του. Αυτός όμως ανένδοτος.
-Εγώ πρέπει να πεθάνω... είπε. Η ιστορία θα επαναλαμβανόταν για άλλη μια φορά.
Οι Άγγλοι ανυπόμονοι, νευρικοί, ανήσυχοι, φώναζαν:
-Αυξεντίου έβγα έξω διαφορετικά θα ρίξουμε βόμβες και θα ανατινάξουμε στον αέρα το κρησφύγετο.
-ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ... Αν έχετε καρδιά πλησιάστε.
Η αντίστροφη μέτρηση της ανόδου του υπαρχηγού προς το πάνθεο των ηρώων της Ελληνικής ιστορίας είχε αρχίσει.
Μια χειροβομβίδα τραυμάτισε τον Αυξεντίου στο λαιμό και στο γόνατο. Ο Αυγουστής, ένας από τους συντρόφους του που είχε παραδοθεί, προσπαθεί να πείσει τον επικεφαλής ότι ο Αυξεντίου σκοτώθηκε. Ο Άγγλος διοικητής τον διατάζει να σύρει έξω τον νεκρό.
-Μάστρε μην πυροβολήσεις. Είμαι ο Ματρόζος.
-Γιατί ήρθες Αυγουστή;
-Με έστειλαν να σε βγάλω έξω.
-Μα στ'αλήθεια σ'έστειλαν οι Άγγλοι για να μου πεις να παραδοθώ; είπε χαμογελώντας ο ήρωας.
Και συνεχίστηκε η τιτανομαχία για ώρες. Πολέμησε η Ελληνική ψυχή και όλη η οικουμένη προσκύνησε όταν οι Άγγλοι αποφάσισαν να κάψουν ζωντανά τα δυο παλικάρια με βενζίνη.
-Παναγία μου θα μας κάψουν, φώναξε ο Αυγουστής.
-Μην φοβάσαι, μην φοβάσαι του απάντησε ο Αυξεντίου που είχε καταβρεχτεί από την βενζίνη.
Ο Αυγουστής πετάχτηκε έξω με τα χέρια ψηλά και το πρόσωπο καμένο. Δοκίμασε να κρυφτεί αλλά τον συνέλαβαν. Όλοι πίστεψαν πως ο Αυξεντίου ήταν νεκρός. Ωστόσο, η ηρωική αυτή μορφή, κρατώντας την τελευταία της βόμβα, σύρθηκε μέχρι την έξοδο του κρησφύγετου και με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια πέταξε την βόμβα προς το μέρος του εχθρού.
Οι Άγγλοι είχαν χάσει την μάχη. Έχασαν τον πόλεμο. Ο Αυξεντίου, η ΕΟΚΑ, όλη η Κύπρος και ολόκληρος ο Ελληνισμός είχαν νικήσει. Η ώρα ήταν 2μ.μ. Ημέρα Κυριακή 3 Μαρτίου 1957.
Η θυσία του Γρηγόρη θα ολοκληρωθεί μόνο όταν η γαλανόλευκη σημαία κυματίσει ξανά στο κάστρο της Κερύνειας και στον Πενταδάκτυλο. Η ολοκλήρωση της Ελευθερίας μας θα ξεπεταχθεί μέσα από τα ''κόκαλα τα ιερά'' των λαών εκείνων που πολεμούν με κάθε μέσο τον τουρκικό επεκτατισμό, στα κακοτράχαλα βουνά του Κουρδιστάν αλλά και στα νησιά του Αιγαίου.
Μόνο αν είμαστε πραγματικά έτοιμοι να αντισταθούμε στην κατοχή, ίσως τότε η περήφανη ψυχή του Γρηγόρη Αυξεντίου να φτερουγίσει και στις δικές μας καρδιές λυτρώνοντας μας. Έτσι θα αγωνιστούμε κι εμείς για το ιδανικό εκείνο με το οποίο πέθανε ο Γρηγόρης. Τότε η φωτιά του ολοκαυτώματος του ίσως πυρπολήσει και τις δικές μας ψυχές.



ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
ΜΑΥΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ