είναι νωρίς στον κόσμο αυτό, μ’ ακούς
δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς
Ο. Ελύτης
Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945 ένας από τους ευγενέστερους, όσο και ηρωικούς, εκπροσώπους των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων, ο Γάλλος Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, εκτελέστηκε, μετά την καταδίκη του για «εσχάτη προδοσία». Κλάσματα δευτερολέπτου πριν να αντηχήσουν οι ριπές που ντρόπιασαν ένα ολόκληρο έθνος, ο Γάλλος λογοτέχνης φώναξε με δύναμη και πίστη «Ζήτω η Γαλλία!»
Το «έγκλημα» του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν το φρόνημά του και οι απόψεις που εξέφρασε για φλέγοντα ζητήματα της εποχής του και κυρίως το ότι από ένα χρονικό σημείο και μετά τάχθηκε υπέρ της συνεργασίας της Γαλλίας με τη Γερμανία προσδοκώντας από μία τέτοια συνεργασία την Αναγέννηση της Ευρώπης σε πολιτικό αλλά και πολιτιστικό επίπεδο. Δεν ήταν ο μόνος άλλωστε. Σ’ αυτό ρεύμα που συνετάραξε την Ευρώπη συμμετείχαν ήρωες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ακραιφνείς πατριώτες και κάποιοι από τους κορυφαίους λογοτέχνες και καλλιτέχνες της Ευρώπης του προηγούμενου αιώνα, αλλά και ο Αμερικανός Έζρα Πάουντ, πιο «ευρωπαϊστής» και από τους Ευρωπαίους. Δυστυχώς, το γεγονός ότι όλοι αυτοί είχαν «διαφορετικές» θέσεις και ιδέες από αυτές που επικράτησαν τελικά, αντί να γίνει, πρώτα απ’ όλα, αποδεκτό και ακολούθως να μελετηθεί, πολεμήθηκε ποικιλοτρόπως: δια της διώξεως, της φυλακίσεως, της εκτελέσεως, του διασυρμού αλλά και της αποσιωπήσεως… Στην περίπτωση του Μπραζιγιάκ χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα: δίωξη, εκβιαστική σύλληψη της μητέρας του, εγκλεισμός του στη φυλακή, δίκη, καταδίκη σε θάνατο, εκτέλεση! Και μετά έως σήμερα: αποσιώπηση, πολλές φορές και συκοφάντηση! Σε βιογραφίες και αναφορές στον Μπραζιγιάκ, όποιος κι αν είναι ο συντάκτης, είναι σπάνιο να μην διαβάσουμε ότι επρόκειτο για έναν από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης (κι ενώ πέθανε πολύ νέος, 36 σχεδόν ετών). Όμως το έργο του δεν γίνεται γνωστό, τα βιβλία του δεν εκδίδονται, είναι δύσκολο να βρεις ακόμη και σε βιβλιοθήκες τα άρθρα του, συχνά για να αποκτήσεις πρόσβαση σε αυτά απαιτείται ειδική άδεια, η οποία δίνεται κατ’ εξαίρεση και έχει άμεση σχέση με το τι θέλει κανείς να γράψει γι’ αυτόν! Έτσι, αν η εκτέλεσή του είναι ντροπή και έγκλημα για τη Γαλλία, η αποσιώπησή του είναι ντροπή και έγκλημα για όλην την Ευρώπη: τη μεταπολεμική Ευρώπη που στέκεται ακόμη αμήχανη, ντροπιασμένη, δειλή και ένοχη μπροστά στο μεγαλείο λογοτεχνών όπως ο Μπραζιγιάκ, ο Σελίν, ο Έζρα Πάουντ, ο Κνουτ Χάμσουν, ο Γιούνγκερ, ο Ντριέ Λα Ροσέλ, η Σίτσα Καραϊσκάκη και άλλοι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου