Η κατήχηση του εθνικό-επαναστάτη
1. Ο εθνικό-επαναστάτης είναι ένας άνθρωπος καταδικασμένος. Δεν έχει
δικά του συμφέροντα, δικές του υποθέσεις, συναισθήματα, περιουσία. Δεν
έχει καν όνομα. Τα πάντα σ’ αυτόν έχουν απορροφηθεί μόνο από έναν στόχο,
από ένα πάθος – την επανάσταση.
2. Βασικά, στην καρδιά του, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με
πράξεις, ο εθνικό-επαναστάτης έχει διακόψει κάθε δεσμό με την αστική
τάξη και τους νόμους του, με τις κανόνες ευπρέπειας, με την κοινή άποψη
και ηθική αυτού του κόσμου. Είναι ένας αδίστακτος εχθρός αυτού του
κόσμου, και αν εξακολουθεί να ζει σε αυτόν, είναι μόνο για να το
καταστρέψει πιο αξιόπιστα.
3. Ο εθνικό-επαναστάτης περιφρονεί όλους τους δογματισμούς και την
ειρηνική επιστήμη, χαρίζοντάς την στις επόμενες γενιές. Γνωρίζει μόνο
μια επιστήμη, την επιστήμη της καταστροφής. Γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό
μελετάει την μηχανική, την φυσική, την χημεία και την ιατρική. Μελετάει
μέρα-νύχτα ανθρώπους, χαρακτήρες, τους όρους και τις προϋποθέσεις του
παρόντος κοινωνικού παρακμιακού συστήματος. Με έναν στόχο – την
καταστροφή, το συντομότερο δυνατό, αυτού του μισητού αντεθνικού κράτους.
4. Περιφρονεί την κοινή γνώμη. Περιφρονεί και μισεί σε όλες τις
εκδηλώσεις και εκφάνσεις του τις τρέχουσες αστικές ηθικές. Ηθικό είναι
γι’ αυτόν μόνο εκείνα που συμβάλλουν στην επανάσταση. Ανήθικα και
εγκληματικά είναι όλα εκείνα που την εμποδίζουν.
5. Ο εθνικό-επαναστάτης είναι άνθρωπος καταδικασμένος. Ανελέητος για
το κράτος και γενικά για την ταξική ελίτ της κοινωνίας, δεν περιμένει
τίποτα όχι μόνο από αυτούς, αλλά και από την δουλοπρεπή μορφωμένη τάξη
της κοινωνίας. Ανάμεσά σε αυτόν και σε αυτούς υπάρχει είτε μυστικός είτε
φανερός, αλλά συνεχής και αδιάκοπος πόλεμος μέχρι θανάτου.
6. Σκληρός ως προς τον εαυτό του, πρέπει να είναι σκληρός και ως
προς τους άλλους. Όλα τα χαλαρωτικά συναισθήματα συγγένειας, φιλίας,
αγάπης, ευγνωμοσύνης, αλλά ακόμα και τιμής πρέπει να καταπνιγούν σε ένα
χείμαρρο ψυχρού πάθους για εθνική επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Μία
είναι γ’ αυτόν η παρηγοριά, η επιβράβευση και η ικανοποίηση – η
επιτυχία της κοινωνικής επαναστατικής αλλαγής και εθνικής αναζωογόνησης.
Μέρα και νύχτα τον κυριεύει μόνο μια ιδέα, μόνο ένας στόχος – η
ανελέητη καταστροφή αυτού του κράτους. Επιδιώκοντας ψυχρά και ακούραστα
αυτόν τον στόχο, πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να σκοτωθεί και
πεθαίνοντας να καταστρέψει όλους και όλα εκείνα που εμποδίζουν στην
επίτευξη του.
7. Η φύση του αληθινού εθνικό-επαναστάτη αποκλείει το φωτεινό
ρομαντισμό, κάθε ευαισθησία, τον ενθουσιασμό και το πάθος. Η φύση αυτή
αποκλείει ακόμα και το προσωπικό μίσος και την εκδίκηση. Το επαναστατικό
πάθος, η οποία έχει γίνει πλέον η καθημερινότητά του, πρέπει να
ισορροπεί με τον ψυχρό προϋπολογισμό. Πάντα και παντού θα πρέπει να μην
ασκεί αυτό που υπαγορεύει η προσωπική του επιθυμία, αλλά εκείνο που του
υποχρεώνει το γενικό συμφέρον της επανάστασης.
Οι σχέσεις του εθνικό-επαναστάτη προς τους συντρόφους στην επανάσταση
8. Φίλος και καλός σύντροφος για τον εθνικό-επαναστάτη είναι μόνο
εκείνος ο άνθρωπος ο οποίος στην πράξη έχει δείξει το επαναστατικό του
έργο, όπως του ιδίου. Το μέτρο της φιλίας, της πίστης και του καθήκοντος
ως προς τον σύντροφο καθορίζονται μόνο από το βαθμό της χρησιμότητας
για την πρακτική επανάσταση.
9. Η συντροφικότητα των πραγματικών εθνικό-επαναστατών είναι η
δύναμη της επανάστασης. Σύντροφοι-επαναστάτες που στέκονται στο ίδιο
επίπεδο επαναστατικής κατανόησης και πάθους, πρέπει, με κάθε ευκαιρία,
να συζητούν όλα τα μεγάλα ζητήματα και να τα λύνουν ομαδικά. Για την
πραγμάτωση με τον τέτοιο τρόπο διαμορφωμένου σχεδίου, ο καθένας πρέπει
να υπολογίζει στον εαυτό του. Κατά την εκτέλεση των καταστροφικών
ενεργειών ο καθένας, όσο είναι δυνατόν, πρέπει να δρα με τρόπο ώστε να
μην εμπλέκει, ούτε πρακτικά και ούτε συμβουλευτικά, τους συντρόφους.
10. Ο κάθε σύντροφος πρέπει να έχει στη διάθεσή του μερικούς
επαναστάτες δεύτερης και τρίτης διαλογής, δηλ. όχι και πολύ μυημένους.
Βλέπει αυτούς με το πρίσμα της χρησιμότητας στο επαναστατικό έργο, δηλ.
σαν μέρος του κοινού επαναστατικού κεφαλαίου το οποίο έχει στη διάθεσή
του. Πρέπει να διαχειρίζεται με τρόπο οικονομικό το επαναστατικό
κεφάλαιο το οποίο διαθέτει και με τρόπο ώστε πάντα να βγάζει το μέγιστο
της χρησιμότητας του. Βλέπει τον εαυτό του μόνο σαν κεφάλαιο, το οποίο
είναι καταδικασμένο στη χρήση του θριάμβου του επαναστατικού έργου.
πηγή: Γένος Ελλήνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου