“Λευκή ας βαλθή όπου έπεσες κολώνα(Πως έπεσες, γραφή να μη το λέη…)
λευκή με της Πατρίδας την εικόνα
μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη,
βουβή μαρμαρωμένη να σε κλαίη.”
Νεκρική Ωδή στον Ίωνα Δραγούμη
Κωστής Παλαμάς
Ένας αγνός πατριώτης, που δεν περιορίζονταν στα ευχολόγια και τη θεωρία, έφευγε σαν σήμερα άνανδρα δολοφονημένος. Ο πατριωτισμός του Ίωνος Δραγούμη ήταν έμπρακτος και εκδηλωνόταν σε κάθε φάση της ζωής του. Το καλό της Ελλάδας και το θάρρος της γνώμης του τον έφερνε έτσι συχνά σε σύγκρουση με όλους, ακόμα και με τους δικούς του. Προείχε γι΄αυτόν η Ιδέα της Πατρίδος και εθυσίαζε για αυτήν την Ιδέα αδίστακτα, ακόμα και τα προσωπικά του οφέλη. "Τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την Πατρίδα" έλεγε πάντα, παραμένοντας στη γραμμή Μακρυγιάννη που μιλούσε για το "εμείς" και όχι για το "εγώ". Έτσι ακόμα και εξόριστος στην Κορσική, που δεν έπαψε να εργάζεται και να προβληματίζεται για τα βάσανα της Ελλάδας - κι ας τον εξόρισαν- δεν έλεγε "έχω το πρόγραμμά μου το οποίον εγώ θα εφαρμόσω", αλλά "έχω τας ιδέας αυτάς και ελάτε να συνεργασθούμε δια να επιβάλωμεν, αν είναι ορθαί, την εφαρμογήν των"...
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου 1878 από οικογένεια που καταγόταν από το ορεινό χωριό Βογατσικό, νότια της Καστοριάς. Γιος του βουλευτή και Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Χαριλάου Τρικούπη Στέφανου Δραγούμη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1899 ακολούθησε τον διπλωματικό κλάδο στο Υπουργείο Εξωτερικών. Το 1897, σε ηλικία 19 χρόνων, κατατάχθηκε εθελοντής στο μέτωπο του ελληνοτουρκικού πολέμου στην Θεσσαλία, ο οποίος κατέληξε στην ήττα του Ελληνικού Στρατού.
Ο Ίων Δραγούμης μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που πίστευε στα εθνικά ιδεώδη και εμπνεόταν από ένθερμο πατριωτισμό. Η εθνικιστική ιδεολογία του ξεκινά από το οικογενειακό του περιβάλλον και την ελληνοκεντρική του ανατροφή. Σε μια εποχή που η Ελλάδα δονείται από την Μεγάλη Ιδέα, την απελευθέρωση των αλύτρωτων πατρίδων και των υπόδουλων Ελλήνων και ενώ υψώνεται η απειλή της Μεγάλης Βουλγαρίας και του Πανσλαβισμού, ο Δραγούμης θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εκφραστές του Ελληνικού εθνικισμού.
Το 1902 τοποθετείται, με δική του αίτηση, υποπρόξενος στο Προξενείο Μοναστηρίου. Στη συνέχεια υπηρετεί ως πρόξενος στις Σέρρες (1903), στον Πύργο Βουλγαρίας, στη Φιλιππούπολη (1904), την Αλεξάνδρεια και το Δεδεαγάτς. Το 1907 τοποθετείται στην πρεσβεία Κωνσταντινούπολης. Οι συχνές αυτές μεταθέσεις οφείλονται στην αξιοπρεπή του στάση όσον αφορά τα εθνικά θέματα και στις πολιτικές του αντιπαραθέσεις με το πολιτικό κατεστημένο του Ελλαδικού κράτους.
Με τον πόλεμο του 1897, η Ελληνική κυβέρνηση θα θεωρήσει την Μεγάλη Ιδέα ένα μεγάλο ψέμα και θα απεμπολήσει το ιδανικό της απελευθέρωσης των υπολοίπων τμημάτων του Ελληνισμού. Θα γράψει στον Ελληνικό Πολιτισμό : «Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συναντήσουν με το νου τους κράτος και έθνος ή καλλίτερα μη μπορώντας να φτάσουν στην γενικότητα του «έθνους» έκαμαν την ανικανότητά τους θεωρία. Το κράτος δεν ήταν πιο πρόσκαιρο, δεν είχε δημιουργηθεί για να περιμαζέψει το έθνος γύρω του δεν ήταν σταθμός παρά τέλος. Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες, περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους». Αφού η κυβέρνηση δεν ήθελε να σώσει το Έθνος, τότε ο Δραγούμης αναλαμβάνει να σώσει τον Ελληνισμό στη Μακεδονία με μυστική δράση.
Το 1902, ως πρόξενος στο Μοναστήρι και σε συνεργασία με τον πατέρα του και τον γαμπρό του Παύλο Μελά, δημιουργεί την Οργάνωση Αγώνα στη Μακεδονία, για να σώσει τη Μακεδονία από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες που λυμαίνονταν την περιοχή. Ο ίδιος γράφει «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας». Και προσθέτει : «Δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως είμαι εγώ διαφορετικός από τον ελληνισμό μου;». Εκφράζοντας την απέχθεια για την γραικυλική κυβέρνηση, θα συνεχίσει : «Δεν δουλεύω την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. 'Αμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό. Οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί». Με αυτό τον τρόπο έδινε τον ορισμό του τόσο περιφρονημένου Ελληνικού εθνικισμού.
Το 1904 σκοτώνεται ο γαμπρός του, Παύλος Μελάς. Απευθυνόμενος στην Ελληνική νεολαία που καλούσε να ασχοληθεί με εθνικά θέματα, γράφει στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα»: «Φτάνουν πια οι Μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενείτε ήρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει». Η τακτική αυτή του Δραγούμη όμως δεν αρέσει στην κυβέρνηση των Αθηνών και έτσι μετατίθεται κατά σειρά στα προξενεία Πύργου Βουλγαρίας, Φιλιππούπολης, Αλεξάνδρειας και Δεδεαγάτς.
Το 1907-1908 δουλεύει στο Ελληνικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης και συναντά τον άλλο μεγάλο συνοδοιπόρο του, τον αξιωματικό Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαϊδη. Την ίδια περίοδο καταγράφει στο «Όσοι Ζωντανοί». Μαζί δημιουργούν την Οργάνωση Κωνσταντινούπολης για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων και αυτονομία στον Πόντο, στην Καππαδοκία, τα παράλια της Μικράς Ασίας. Οραματίζονται το Ανατολικό ιδανικό, ένα Ανατολικό Κράτος με την πολιτιστική κυριαρχία των Ελλήνων. Όλο αυτό προϋπέθετε εναντίωση στην επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εξέλιξη όμως του Νεοτουρκικού κινήματος θα διαλύσει τα οράματα των δυο φίλων.
Το 1909 ξεσπά η επανάσταση στο Γουδί. Προσωρινός πρωθυπουργός ο Στέφανος Δραγούμης. Πραγματικός όμως κυβερνήτης αργότερα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η σύγκρουση των δυο πολιτικών θα είναι αναπόφευκτη. Στο μεταξύ κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ελληνικός Πολιτισμός» όπου καθορίζει τους στόχους του ελληνικού έθνους. Ο Ίων Δραγούμης ως γνήσιο τέκνο της Πατρίδος πιστεύει στην οικονομική και διοικητική αυτονομία, με το Κράτος να ασχολείται με τα γενικότερα εθνικά θέματα. Πιστεύει ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να επιτεθούν στο κοινό τους σπίτι, την Ανατολή.
Τον Ιούλιο του 1920 με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ο Ίων Δραγούμης θεωρεί την υπογραφή προδοτική. Η ξαφνική είδηση της ανεπιτυχούς δολοφονικής απόπειρας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι από τους απότακτους αξιωματικούς Τσερέττη και Κυριάκη προκάλεσε γενική αγανάκτηση στην Αθήνα. Λίγες ώρες αργότερα, ο Ίων Δραγούμης εκτελείται με πιστολιές στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας. Πυροβολήθηκε όταν προέβαλε αντίσταση σε ομάδα διατεταγμένων αστυνομικών, με επικεφαλής τον αστυνόμο Παύλο Γύπαρη, που επιχείρησαν να τον συλλάβουν ως ηθικό αυτουργό της δολοφονικής απόπειρας.
Ο Ίων Δραγούμης στάθηκε πιστός στις ιδέες του δείχνοντας μας τον δρόμο της δικής μας προσωπικής και Εθνικής απελευθέρωσης ακόμη και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα έθνος. Εγώ βλέπω τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν και όμως οι άλλοι Έλληνες τα βλέπουν αλλιώς. Αν είμαι δυνατός θα τους πείσω».
Οι δικές του αρχές μας δείχνουν ακόμη και σήμερα τον δρόμο του Έθνους και της κοινωνίας. Βασισμένος στα Ιδανικά της φυλής πίστευε ότι ο Κοινοτισμός δεν μπορούσε να υπάρξει δίχως Ορθοδοξία. Γι' αυτό γράφει: «Υποστηρίζω την θρησκεία μας, επειδή είναι αχώριστη από την ιστορία μας, είναι η Ιστορία μας, είναι η συνέχεια της Ιστορίας του γένους». Μέσα λοιπόν από τον Κοινοτισμό και την Ορθοδοξία προσπαθούσε να ελληνοποιήσει τον σοσιαλισμό. Και αυτό τον σοσιαλισμό τον έβλεπε πάντα σε συνδυασμό με εθνικισμό, αντιδυτικισμό και το ανατολικό ιδεώδες της δυαδικής ελληνο-οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πιστεύει ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να επιτεθούν στο κοινό τους σπίτι, την Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος που επιτίθεται στην φιλελεύθερη πολιτική του Βενιζέλου, αλλά και την Μικρασιατική εκστρατεία. Είχε τη γνώμη ότι ο Ελληνισμός θα μπορούσε, πολιτικά και οικονομικά, να επιβληθεί στην Τουρκία. Τελικά και η Μεγάλη Ιδέα και το Ανατολικό Ιδεώδες θα πνιγούν στο λιμάνι της Σμύρνης.
Τα διδάγματά του όμως πέρασαν στο δικό μας εθνικισμό, στο δικό μας τρόπο ζωής. Σήμερα, ο αγώνας που δίνουμε είναι ακόμα πιο δύσκολος. Η κατοχή των Ελληνικών εδαφών στην Κύπρο από την Τουρκία και ο διωγμός των αντιομοσπονδιακών από την αποικιοκρατική κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας δείχνει τον αγώνα του Ίωνος Δραγούμη φάρο στον δικό μας πόλεμο. Ακολουθώντας την πορεία που χάραξε ο Ίων Δραγούμης, θα είμαστε περήφανοι για την ζωή που ζήσαμε και τις αξίες για τις οποίες πολεμήσαμε.
Στο πάνθεο των ηρώων, ο Ίων βουτάει ακούραστα το φτερό του σε μελάνι κόκκινο από το αίμα του και γράφει. Γράφει για την Κύπρο και την κατοχή. Για τη συνεχή υποχωρητικότητά μας στο Αιγαίο για την Θράκη, για την Μακεδονία. Για το ξεπούλημα μας αλλά και για την δική μας αντίσταση.
"Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος και το ξέρω επειδή γι' αυτό πονώ. Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί; Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου;"
Εμείς οι ζωντανοί Ίων Δραγούμη είμαστε εδώ για όλους τους Έλληνες.
ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου 1878 από οικογένεια που καταγόταν από το ορεινό χωριό Βογατσικό, νότια της Καστοριάς. Γιος του βουλευτή και Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Χαριλάου Τρικούπη Στέφανου Δραγούμη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1899 ακολούθησε τον διπλωματικό κλάδο στο Υπουργείο Εξωτερικών. Το 1897, σε ηλικία 19 χρόνων, κατατάχθηκε εθελοντής στο μέτωπο του ελληνοτουρκικού πολέμου στην Θεσσαλία, ο οποίος κατέληξε στην ήττα του Ελληνικού Στρατού.
Ο Ίων Δραγούμης μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που πίστευε στα εθνικά ιδεώδη και εμπνεόταν από ένθερμο πατριωτισμό. Η εθνικιστική ιδεολογία του ξεκινά από το οικογενειακό του περιβάλλον και την ελληνοκεντρική του ανατροφή. Σε μια εποχή που η Ελλάδα δονείται από την Μεγάλη Ιδέα, την απελευθέρωση των αλύτρωτων πατρίδων και των υπόδουλων Ελλήνων και ενώ υψώνεται η απειλή της Μεγάλης Βουλγαρίας και του Πανσλαβισμού, ο Δραγούμης θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εκφραστές του Ελληνικού εθνικισμού.
Το 1902 τοποθετείται, με δική του αίτηση, υποπρόξενος στο Προξενείο Μοναστηρίου. Στη συνέχεια υπηρετεί ως πρόξενος στις Σέρρες (1903), στον Πύργο Βουλγαρίας, στη Φιλιππούπολη (1904), την Αλεξάνδρεια και το Δεδεαγάτς. Το 1907 τοποθετείται στην πρεσβεία Κωνσταντινούπολης. Οι συχνές αυτές μεταθέσεις οφείλονται στην αξιοπρεπή του στάση όσον αφορά τα εθνικά θέματα και στις πολιτικές του αντιπαραθέσεις με το πολιτικό κατεστημένο του Ελλαδικού κράτους.
Με τον πόλεμο του 1897, η Ελληνική κυβέρνηση θα θεωρήσει την Μεγάλη Ιδέα ένα μεγάλο ψέμα και θα απεμπολήσει το ιδανικό της απελευθέρωσης των υπολοίπων τμημάτων του Ελληνισμού. Θα γράψει στον Ελληνικό Πολιτισμό : «Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συναντήσουν με το νου τους κράτος και έθνος ή καλλίτερα μη μπορώντας να φτάσουν στην γενικότητα του «έθνους» έκαμαν την ανικανότητά τους θεωρία. Το κράτος δεν ήταν πιο πρόσκαιρο, δεν είχε δημιουργηθεί για να περιμαζέψει το έθνος γύρω του δεν ήταν σταθμός παρά τέλος. Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες, περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους». Αφού η κυβέρνηση δεν ήθελε να σώσει το Έθνος, τότε ο Δραγούμης αναλαμβάνει να σώσει τον Ελληνισμό στη Μακεδονία με μυστική δράση.
Το 1902, ως πρόξενος στο Μοναστήρι και σε συνεργασία με τον πατέρα του και τον γαμπρό του Παύλο Μελά, δημιουργεί την Οργάνωση Αγώνα στη Μακεδονία, για να σώσει τη Μακεδονία από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες που λυμαίνονταν την περιοχή. Ο ίδιος γράφει «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας». Και προσθέτει : «Δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως είμαι εγώ διαφορετικός από τον ελληνισμό μου;». Εκφράζοντας την απέχθεια για την γραικυλική κυβέρνηση, θα συνεχίσει : «Δεν δουλεύω την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. 'Αμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό. Οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί». Με αυτό τον τρόπο έδινε τον ορισμό του τόσο περιφρονημένου Ελληνικού εθνικισμού.
Το 1904 σκοτώνεται ο γαμπρός του, Παύλος Μελάς. Απευθυνόμενος στην Ελληνική νεολαία που καλούσε να ασχοληθεί με εθνικά θέματα, γράφει στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα»: «Φτάνουν πια οι Μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενείτε ήρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει». Η τακτική αυτή του Δραγούμη όμως δεν αρέσει στην κυβέρνηση των Αθηνών και έτσι μετατίθεται κατά σειρά στα προξενεία Πύργου Βουλγαρίας, Φιλιππούπολης, Αλεξάνδρειας και Δεδεαγάτς.
Το 1907-1908 δουλεύει στο Ελληνικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης και συναντά τον άλλο μεγάλο συνοδοιπόρο του, τον αξιωματικό Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαϊδη. Την ίδια περίοδο καταγράφει στο «Όσοι Ζωντανοί». Μαζί δημιουργούν την Οργάνωση Κωνσταντινούπολης για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων και αυτονομία στον Πόντο, στην Καππαδοκία, τα παράλια της Μικράς Ασίας. Οραματίζονται το Ανατολικό ιδανικό, ένα Ανατολικό Κράτος με την πολιτιστική κυριαρχία των Ελλήνων. Όλο αυτό προϋπέθετε εναντίωση στην επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εξέλιξη όμως του Νεοτουρκικού κινήματος θα διαλύσει τα οράματα των δυο φίλων.
Το 1909 ξεσπά η επανάσταση στο Γουδί. Προσωρινός πρωθυπουργός ο Στέφανος Δραγούμης. Πραγματικός όμως κυβερνήτης αργότερα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η σύγκρουση των δυο πολιτικών θα είναι αναπόφευκτη. Στο μεταξύ κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ελληνικός Πολιτισμός» όπου καθορίζει τους στόχους του ελληνικού έθνους. Ο Ίων Δραγούμης ως γνήσιο τέκνο της Πατρίδος πιστεύει στην οικονομική και διοικητική αυτονομία, με το Κράτος να ασχολείται με τα γενικότερα εθνικά θέματα. Πιστεύει ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να επιτεθούν στο κοινό τους σπίτι, την Ανατολή.
Τον Ιούλιο του 1920 με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ο Ίων Δραγούμης θεωρεί την υπογραφή προδοτική. Η ξαφνική είδηση της ανεπιτυχούς δολοφονικής απόπειρας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι από τους απότακτους αξιωματικούς Τσερέττη και Κυριάκη προκάλεσε γενική αγανάκτηση στην Αθήνα. Λίγες ώρες αργότερα, ο Ίων Δραγούμης εκτελείται με πιστολιές στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας. Πυροβολήθηκε όταν προέβαλε αντίσταση σε ομάδα διατεταγμένων αστυνομικών, με επικεφαλής τον αστυνόμο Παύλο Γύπαρη, που επιχείρησαν να τον συλλάβουν ως ηθικό αυτουργό της δολοφονικής απόπειρας.
Ο Ίων Δραγούμης στάθηκε πιστός στις ιδέες του δείχνοντας μας τον δρόμο της δικής μας προσωπικής και Εθνικής απελευθέρωσης ακόμη και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα έθνος. Εγώ βλέπω τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν και όμως οι άλλοι Έλληνες τα βλέπουν αλλιώς. Αν είμαι δυνατός θα τους πείσω».
Οι δικές του αρχές μας δείχνουν ακόμη και σήμερα τον δρόμο του Έθνους και της κοινωνίας. Βασισμένος στα Ιδανικά της φυλής πίστευε ότι ο Κοινοτισμός δεν μπορούσε να υπάρξει δίχως Ορθοδοξία. Γι' αυτό γράφει: «Υποστηρίζω την θρησκεία μας, επειδή είναι αχώριστη από την ιστορία μας, είναι η Ιστορία μας, είναι η συνέχεια της Ιστορίας του γένους». Μέσα λοιπόν από τον Κοινοτισμό και την Ορθοδοξία προσπαθούσε να ελληνοποιήσει τον σοσιαλισμό. Και αυτό τον σοσιαλισμό τον έβλεπε πάντα σε συνδυασμό με εθνικισμό, αντιδυτικισμό και το ανατολικό ιδεώδες της δυαδικής ελληνο-οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πιστεύει ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να επιτεθούν στο κοινό τους σπίτι, την Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος που επιτίθεται στην φιλελεύθερη πολιτική του Βενιζέλου, αλλά και την Μικρασιατική εκστρατεία. Είχε τη γνώμη ότι ο Ελληνισμός θα μπορούσε, πολιτικά και οικονομικά, να επιβληθεί στην Τουρκία. Τελικά και η Μεγάλη Ιδέα και το Ανατολικό Ιδεώδες θα πνιγούν στο λιμάνι της Σμύρνης.
Τα διδάγματά του όμως πέρασαν στο δικό μας εθνικισμό, στο δικό μας τρόπο ζωής. Σήμερα, ο αγώνας που δίνουμε είναι ακόμα πιο δύσκολος. Η κατοχή των Ελληνικών εδαφών στην Κύπρο από την Τουρκία και ο διωγμός των αντιομοσπονδιακών από την αποικιοκρατική κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας δείχνει τον αγώνα του Ίωνος Δραγούμη φάρο στον δικό μας πόλεμο. Ακολουθώντας την πορεία που χάραξε ο Ίων Δραγούμης, θα είμαστε περήφανοι για την ζωή που ζήσαμε και τις αξίες για τις οποίες πολεμήσαμε.
Στο πάνθεο των ηρώων, ο Ίων βουτάει ακούραστα το φτερό του σε μελάνι κόκκινο από το αίμα του και γράφει. Γράφει για την Κύπρο και την κατοχή. Για τη συνεχή υποχωρητικότητά μας στο Αιγαίο για την Θράκη, για την Μακεδονία. Για το ξεπούλημα μας αλλά και για την δική μας αντίσταση.
"Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος και το ξέρω επειδή γι' αυτό πονώ. Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί; Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου;"
Εμείς οι ζωντανοί Ίων Δραγούμη είμαστε εδώ για όλους τους Έλληνες.
ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
ΜΑΥΡΕς ΤΑΞΙΑΡΧΙΕς
ΜΑΥΡΕς ΤΑΞΙΑΡΧΙΕς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου