Και τι σημαίνει άραγε για ένα ζωντανό ον το να αντιμετωπίσει το θάνατο; Σύμφωνα με το Χαγκακούρε αυτό που έχει σημασία είναι η καθαρότητα των πράξεων. Ο Τζότσο επιβεβαιώνει την αξία του πάθους και της δύναμης που αυτό μπορεί να έχει, όπως επίσης και την αξία οποιουδήποτε θανάτου σχετίζεται μ΄αυτό το πάθος.
Αυτό ακριβώς εννοεί λέγοντας ότι το να χαρακτηρίσουμε ένα θάνατο μάταιο ειναι αποτέλεσμα του «ανιδιοτελούς μπουσίντο των υπεροπτών εμπόρων της Οσάκα». Το σημαντικότερο σημείο ης διδασκαλίας του Τζότσο, «Διαπίστωσα ότι ο δρόμος του σαμουράι είναι ο θάνατος», κόβει με μιας τον γόρδιο δεσμό, την σχέση αντιπαλότητας μεταξύ ζωής και θανάτου.
Μερικοί λένε πως το να πεθάνει κανείς χωρίς να φέρει σε πέρα το σκοπό του, είναι μάταιος θάνατος ,αυτό όμως αφορά το ιδιοτελές μπουσίντο των υπεροπτών εμπόρων της Οσάκα. Το να πάρεις τη σωστή απόφαση σε μια κατάσταση διλήμματος είναι σχεδόν αδύνατον.
Με τα σημερινά κριτήρια, το να φέρει κάποιος σε πέρας την αποστoλή του σημαίνει πως πεθαίνει άξια, για ένα δίκαιο σκοπό. Το Χαγκακούρε λέει πως κατά τη στιγμή του θανάτου κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την ορθότητα του σκοπού.
«Όλοι προτιμούμε να ζήσουμε, και είναι απόλυτα φυσιολογικό, αν βέβαια μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία γι΄αυτό». Ένας άνθρωπος πάντα κατορθώνει και βρίσκει μερικές, κάτι που πηγάζει άμεσα απο το γεγονός και μόνο της ύπαρξης του στη συνέχεια, επινοεί κάποια μορφή θεωρίας βασισμένη σ΄αυτές τις δικαιολογίες. Το Χαγκακούρε εκφράζει απλά τη σχετική θέση πως είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς παρά να ζήσει ως δειλός, έχοντας αποτύχει στην αποστολή του. Επ΄ουδενί όμως δεν ισχυρίζεται ότι να πεθάνει αποκλείει και το να έχει αποτύχει. Εδώ βρίσκεται ο μηδενισμός του Τζοτσο Γιαμαμότο και συγχρόνως ο απώτατος ιδεαλισμός που γενιέται απο αυτόν το μηδενισμό.
Υποφέρουμε απο την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να πεθάνουμε για ένα πιστεύω ή μια Ιδέα. Αυτό στο οποίο επιμένει το Χαγκακούρε είναι ότι ένας αμείλικτος θάνατος, ένας θάνατος μάταιος που δεν φέρνει κανένα καρπό, έχει παρ΄όλα αυτά την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε ένα ανθρώπινο ον. Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτήν του θανάτου. Κανένας θάνατος δεν είναι μάταιος.
Αυτό ακριβώς εννοεί λέγοντας ότι το να χαρακτηρίσουμε ένα θάνατο μάταιο ειναι αποτέλεσμα του «ανιδιοτελούς μπουσίντο των υπεροπτών εμπόρων της Οσάκα». Το σημαντικότερο σημείο ης διδασκαλίας του Τζότσο, «Διαπίστωσα ότι ο δρόμος του σαμουράι είναι ο θάνατος», κόβει με μιας τον γόρδιο δεσμό, την σχέση αντιπαλότητας μεταξύ ζωής και θανάτου.
Μερικοί λένε πως το να πεθάνει κανείς χωρίς να φέρει σε πέρα το σκοπό του, είναι μάταιος θάνατος ,αυτό όμως αφορά το ιδιοτελές μπουσίντο των υπεροπτών εμπόρων της Οσάκα. Το να πάρεις τη σωστή απόφαση σε μια κατάσταση διλήμματος είναι σχεδόν αδύνατον.
Με τα σημερινά κριτήρια, το να φέρει κάποιος σε πέρας την αποστoλή του σημαίνει πως πεθαίνει άξια, για ένα δίκαιο σκοπό. Το Χαγκακούρε λέει πως κατά τη στιγμή του θανάτου κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την ορθότητα του σκοπού.
«Όλοι προτιμούμε να ζήσουμε, και είναι απόλυτα φυσιολογικό, αν βέβαια μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία γι΄αυτό». Ένας άνθρωπος πάντα κατορθώνει και βρίσκει μερικές, κάτι που πηγάζει άμεσα απο το γεγονός και μόνο της ύπαρξης του στη συνέχεια, επινοεί κάποια μορφή θεωρίας βασισμένη σ΄αυτές τις δικαιολογίες. Το Χαγκακούρε εκφράζει απλά τη σχετική θέση πως είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς παρά να ζήσει ως δειλός, έχοντας αποτύχει στην αποστολή του. Επ΄ουδενί όμως δεν ισχυρίζεται ότι να πεθάνει αποκλείει και το να έχει αποτύχει. Εδώ βρίσκεται ο μηδενισμός του Τζοτσο Γιαμαμότο και συγχρόνως ο απώτατος ιδεαλισμός που γενιέται απο αυτόν το μηδενισμό.
Υποφέρουμε απο την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να πεθάνουμε για ένα πιστεύω ή μια Ιδέα. Αυτό στο οποίο επιμένει το Χαγκακούρε είναι ότι ένας αμείλικτος θάνατος, ένας θάνατος μάταιος που δεν φέρνει κανένα καρπό, έχει παρ΄όλα αυτά την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε ένα ανθρώπινο ον. Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτήν του θανάτου. Κανένας θάνατος δεν είναι μάταιος.
Απόσπασμα απο το βιβλίο ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ με τίτλο Η ΗΘΙΚΗ ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΠΩΝΙΑ.
Ο Γιούκιο Μισίμα νοσταλγούσε και υπερασπιζόταν το πιο ακραίο, το πιο αυστηρό, το πιο φανατικό, αυτό που σε όλους τους σκοπούς του εγκωμιάζει τον εθελούσιο θάνατο για να μη γίνει συμφιλίωση με τον ξεπεσμό των αξιών. Αν και το βιβλιό γράφτηκε πριν 50 χρόνια, η έννοια της αυτοθυσίας υφίσταται και στις μέρες μας.
Σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα όπως η Κύπρος που καθημερινώς βάλλεται απο εκατοντάδες λαθρομετανάστες, τούρκους και λοιπούς αντιφρονούντες, όταν το ίδιο το σύστημα πολεμά εμας τους εθνικιστές τότε η έννοια της αυτοθυσίας παίρνει σάρκα και οστά. Εντατικοποιούμε την αντίσταση μας μπροστά σε όλα αυτα και στο πόλεμο του συστήματος, ο οποίος διώκει κάθε φωνή αντίστασης.
Κάθε λεπτό που περνά, πρέπει να θυσιάζεται πολυμορφικά στις μάχες που δίνονται για σωτηρία της Πατρίδας μας, μέχρις ότου φτάσει η Ιερή στιγμή του πολέμου, που εκεί θα δωθεί η τελευταία μάχη του καλού εναντίον του κακού. Ας ελπίσουμε να έρθει σύντομα αυτή η στιγμή.
Σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα όπως η Κύπρος που καθημερινώς βάλλεται απο εκατοντάδες λαθρομετανάστες, τούρκους και λοιπούς αντιφρονούντες, όταν το ίδιο το σύστημα πολεμά εμας τους εθνικιστές τότε η έννοια της αυτοθυσίας παίρνει σάρκα και οστά. Εντατικοποιούμε την αντίσταση μας μπροστά σε όλα αυτα και στο πόλεμο του συστήματος, ο οποίος διώκει κάθε φωνή αντίστασης.
Κάθε λεπτό που περνά, πρέπει να θυσιάζεται πολυμορφικά στις μάχες που δίνονται για σωτηρία της Πατρίδας μας, μέχρις ότου φτάσει η Ιερή στιγμή του πολέμου, που εκεί θα δωθεί η τελευταία μάχη του καλού εναντίον του κακού. Ας ελπίσουμε να έρθει σύντομα αυτή η στιγμή.
ΡΑΜΝΟΥΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου