Ένα αξιόλογο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο ediktyo.gr μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω όσον αφορά το "καυτό" θέμα του ηγέτη, το οποίο απασχολεί πολλούς του "χώρου" και στην Κύπρο, όπου ο τρόπος δράσης και έφκρασης των ιδεών μας νοσεί.
"Ένα από τα συνεχώς επαναπροκύπτοντα ζητήματα που απασχολούν τον ιδεολογικό χώρο, στα πλαίσια του οποίου αναπτύσσεται η αυτόνομη δράση, είναι αυτό του ζητήματος του ηγέτη. Καλώς ή κακώς, η έννοια του fuhrer-prinzip, του δόγματος του αρχηγού, το οποίο κυριάρχησε στα μεσοπολεμικά πολιτικά μορφώματα που πρέσβευαν αξίες εθνικές και φυλετικές (εθνικοσοσιαλισμός, φασισμός, φρανκισμός, ακόμη αν θέλετε και ο δικός μας Μεταξάς) έχει εμποτίσει την κουλτούρα αυτών που και σήμερα επιλέγουν να αγωνιστούν για αξίες όπως η φυλή και το Έθνος. Πολλοί σύντροφοι, απογοητευμένοι από προϋπάρχουσες καταστάσεις επιλέγουν να αγωνιστούν στο πλαίσιο της αυτονομίας, παραμένουν όμως πεπεισμένοι για την ανάγκη κάποια στιγμή να προκύψει ένας "ηγέτης", ένας επικεφαλής, ο οποίος θα "ενώσει", "συντονίσει" και τελικά "οδηγήσει" το κίνημα σε κάποια "νίκη".
Δεν είναι σκοπός του κειμένου αυτού να σχολιάσει την μονολιθικότητα ή τον μεσσιανισμό (ιδεολογική αντίθεση στην ζώσα φύση του εθνικισμού – φυλετισμού) τέτοιων απόψεων. Δεν αντιτίθεμαι στην πιθανότητα να υπάρξει κάποια στιγμή κάποιος άνθρωπος γύρω από τον οποίο να συνασπισθούν άλλοι άνθρωποι. Το να προβάλλεται όμως αυτό ως μονόδρομος ενός κινήματος είναι αν μην τι άλλο αστείο. Ίσως στην τελική πιο αστείοι είναι αυτοί που αυτοδιαφημίζονται ως "ηγέτες", αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Εδώ όμως νομίζω ότι πρέπει να θέσω την άποψή μου, για την "οργανωτική" πορεία του κινήματος των Αυτόνομων Εθνικιστών (χωρίς εισαγωγικά, γιατί δεν πρόκειται για μια οργάνωση που επιλέγει το όνομα "Αυτόνομοι" αλλά για έναν ιστό ανθρώπων με κοινά σημεία και διαφορές). Δεν πιστεύω ότι σε καμία περίπτωση πρέπει να είναι φιλοδοξία του οποιουδήποτε να μεταβεί από την κατάσταση της αυτονομίας σε μια οργανωμένη πολιτική ομάδα, που αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσει τα ίδια θέματα που αντιμετωπίζουν οι σημερινές οργανωμένες πολιτικές ομάδες. Η επιλογή της αυτονομίας, δεν μπορεί να έρχεται ως απάντηση στο πρόβλημα της "έλλειψης ηγέτη", αλλά μόνο στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των δημιουργικών δυναμικών του κινήματος. Γι' αυτό και δεν υπάρχει κανένας λόγος, κανένας από εμάς να αναλωθεί σε αμφισβήτηση προσώπων και έριδες για το ποιος είναι ο "καλύτερος". Δεν ταιριάζω σε αυτό το πλέγμα. Δεν έχω θέση σε αυτό και τέλος.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξουν "θέσεις" και "διακρίσεις". Το μοναδικό που πρέπει να υπάρχει είναι η καθημερινότητα. Μόνο ο αγώνας. Και με αυτή την προοπτική, θα ήταν άδικο να μας ζητήσει κανείς να καθορίσουμε το "μετά". Μας νοιάζει μόνο το πριν. Η κουλτούρα μας, ο αγώνας μας, το κίνημά μας. Θα πρέπει να παραδεχθούμε εδώ, ότι η διαχείριση της εξουσίας στον σύγχρονο κόσμο είναι κάτι στο οποίο δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Εάν το σύστημα, ερχόταν σήμερα και μας έλεγε "παιδιά έχετε δίκιο, πάρτε την εξουσία, γιατί εμείς βαρεθήκαμε" πραγματικά δεν θα ξέραμε τι να την κάνουμε. Ή πιστεύει κάποιος ότι το "εθνικιστικό κίνημα" στην χώρα μας σήμερα, διαθέτει τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να ασκήσουν εξουσία που τελικά θα απέβαινε εις όφελος της ιδέας και του λαού μας, χωρίς να πέσουν στις παγίδες του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας; Φαντάζεστε κάποιον από τους "ηγέτες" του σήμερα να το κάνει αυτό;
Οι άνθρωποι που θα μπορέσουν να το κάνουν αυτό, είναι δυνατόν όμως να παραχθούν. Θα πρέπει να παραχθούν μέσα από μία συνεχή διαδικασία αγώνα, μέσα από τα σπλάχνα του ίδιου του κινήματος μας. Αυτός ο αγώνας όμως, για να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, θα πρέπει να αποστασιοποιηθεί από τα εσκαμμένα στα οποία μας έχουν περιορίσει και να μεταφερθεί στο δικό μας, επιθυμητό πεδίο μάχης. Η ιδέα των πολλαπλών, αυτοβιώσιμων πυρήνων έχει ακριβώς αυτή την λογική. Η δημιουργία οποιουδήποτε συνεκτικού οργανισμού, ξεκινά από την δημιουργία κυττάρων και τον πολλαπλασιασμό του. Ποτέ κανένας οργανισμός, δεν ξεκίνησε από τον εγκέφαλο και έβγαλε σιγά σιγά πόδια, κεφάλι και χέρια. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη αυτή την στιγμή για την δημιουργία ενός "στρατού", (που στην πραγματικότητα θα αποτελείται από άτομα που δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να ανταποκριθούν στις σημερινές προκλήσεις). Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κύτταρα, στην πρωταρχική τους μορφή. Ομάδες ευέλικτες, δημιουργικές που όταν ωριμάζουν θα αναπαράγονται στην κοινωνία.
Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με βάση κανέναν -ισμό, το επιθυμητό αποτέλεσμα της προσπαθειάς μας, καθώς αυτοί οι -ισμοί τείνουν περισσότερο να απαντούν συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα της κάθε εποχής, παρά να σηματοδοτούν ιδεολογικές στάσεις. Για να το πω απλά. Δεν μπορώ να φανταστώ το είδος του οργανισμού που θα μπορούσε να προκύψει από την σύνθεση των κυττάρων – αυτόνομων ομάδων. Η ίδια η εξέλιξη θα πρέπει να φροντίσει ώστε αυτός να μπορεί να αντιμετωπίσει τα ζητήματα της εποχής στην οποία μπαίνουμε. Ας απελευθερωθούμε και ας δημιουργήσουμε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς μορφή θα πρέπει να έχει η ιδεολογία μας, στον νέο αιώνα. Δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε με βάση αυτό που θέλουμε το μέλλον. Εάν θέλουμε όμως να διατηρήσουμε την φυλή μας, εάν θέλουμε να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον για τα λευκά παιδιά, πρέπει να αποδειχθούμε καταλύτες ενός οργανισμού που θα μπορέσει να ανταπεξέλθει. Και αυτό δεν γίνεται να επιτευχθεί μέσω της αφοσίωσης σε λύσεις προβλημάτων άλλων εποχών, με μια δογματικότητα μάλιστα που εξυπηρετεί μόνο την διαιώνιση δομικών προβλημάτων.
Για μένα αυτό ακριβώς είναι το νόημα της αυτονομίας και όχι απλά η τακτική του leaderless resistance. Οι "αριστοκρατίες" του προπερασμένου αιώνα (στρατός, ευγενείς, αξιωματούχοι, εκκλησία) έγιναν κανίβαλλοι που στράφηκαν κατά των ίδιων τους των ανθρώπων. Η αυτονομία είναι ο φορέας μέσα από τον οποίο θα ξεδιπλωθούν οι δημιουργικές δυναμικές της φυλής μας και πάλι, εκτός των ορίων που τέθηκαν τους περασμένους αιώνες.
Θυμηθείτε... Είμαστε μια γενιά που κουβαλά όλα τα αμαρτήματα των προηγούμενων. Όσοι σήμερα είναι αφέντες της καθημερινότητάς μας είναι υπεύθυνοι για το κατάντημά μας. Ακόμα και στους μικρόκοσμους του υποτιθέμενου "χώρου". Ίσως λοιπόν και να είμαστε η καταραμένη γενιά... ή μήπως αυτοί που πρόκειται να ανατρέψουν τα πάντα;
Η φανέλα με το νούμερο 15"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου