Βιβλιοπαρουσίαση: Η τεχνική του πραξικοπήματος

Η βίαιη κατάληψη της εξουσίας

Το βιβλίο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε το 1931 και είναι το έργο που πρόσφερε στον Κούρτσιο Μαλαπάρτε μια φήμη ευρωπαϊκών διαστάσεων, αν και την εποχή εκείνη, έβλαψε την ξεχωριστή θέση που κατείχε ο συγγραφέας στους κόλπους του φασιστικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια ωμή ακτινογραφία της επαναστατικής και αντεπαναστατικής Ευρώπης του Μεσοπολέμου, καθώς επιχειρείται μια λεπτομερής και ψυχρή ανατομία σημαντικών στιγμών του 20ού αιώνα (Οκτωβριανή Επανάσταση, η άνοδος του ναζισμού και η κατάληψη της εξουσίας από το Μουσολίνι).
Γραμμένη με το ιδιαίτερο ύφος του Μαλαπάρτε, το οποίο κινείται μεταξύ δημοσιογραφίας, μυθιστορήματος, ιστορικής έρευνας, λίβελου και δοκιμίου «Η τεχνική του πραξικοπήματος» μας μεταφέρει στην καρδιά των γεγονότων, σκιαγραφεί αποστασιοποιημένα τα πορτρέτα των μεγάλων πρωταγωνιστών του 20ού αιώνα (Μουσολίνι, Χίτλερ, Στάλιν, Τρότσκι, Λένιν), πολλούς από τους οποίους ο Ιταλός συγγραφέας γνώρισε και αποτελεί μια μοναδική και ανεκτίμητη ιστορική πηγή για το πρώτο μισό του αιώνα. Πάνω απ’ όλα όμως μέσα από τις σελίδες της προβάλλει μια ιδιαίτερη θεωρία πάνω στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας (με τη μορφή του κινήματος, του πραξικοπήματος ή της εξέγερσης), η οποία και σήμερα παραμένει πλούσια σε διδάγματα και εξαιρετικά επίκαιρη. Για το Μαλαπάρτε, η κατάληψη της εξουσίας δεν πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση που επικρατεί σε μια χώρα, αρκεί μια θαρραλέα, αποφασισμένη και πιστή δράκα ανθρώπων. Από την άλλη αυτή είναι και η τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσει και το επίσημο κράτος για να προστατευτεί.
Η παρούσα ελληνική έκδοση, συμπληρωμένη από νέο πρόλογο του Κούρτσιο Μαλαπάρτε, είναι η δεύτερη και κυκλοφόρησε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1948. Είναι εμπλουτισμένη με επίμετρο του δημοσιογράφου Μιχάλη Ν. Κατσίγερα και με ευρετήριο προσώπων

Υπόθεση Μπραζιγιάκ

Σε ένα σπάνιο ντοκουμέντο μιλούν ένας άνθρωπος του καθεστώτος του Ντε Γκωλ (υπαίτιο για την εκτέλεση του μεγάλου εθνικιστή διανοούμενου Μπραζιγιάκ), ο δικηγόρος του Μπραζιγιάκ και ο παππάς που τον είδε τελευταία φορά. Μέσα σε όλα όσα ακούγονται, φανερώνεται και το βίντεο κατά το οποίο ο Μπραζιγιάκ συμφωνα με την Γαλλική κυβέρνηση εμφανιζόταν με Γερμανική στολή, πράγμα που καταρρίπτεται με το εν λόγω βίντεο. Ο Μπραζιγιάκ εκτελέστηκε, ο άνθρωπος που διατράνωνε ότι ο φασισμός είναι ποίηση σώπασε. Όλοι όμως οι εθνικιστές ανά τον κόσμο τον θυμόμαστε και τον τιμούμε.

Το Μανιφέστο του Φουτουρισμού

Ξαγρυπνήσαμε όλη τη νύχτα, οι φίλοι μου κι εγώ, κάτω από πολυελαίους με θόλους από διακοσμητικό μπρούντζο, θόλους με αστέρια στολισμένους σαν τα πνεύματά μας, φέγγοντας σαν αυτά με τη φυλακισμένη ακτινοβολία ηλεκτρικών καρδιών. Για ώρες είχαμε ποδοπατήσει την αταβιστική μας πλήξη σε πλούσια ανατολίτικα χαλιά, φιλονικώντας μέχρι τα τελευταία όρια της λογικής και μαυρίζοντας πολλές δεσμίδες χαρτιού με τις ξέφρενες κακογραφίες μας.

Μια πελώρια υπερηφάνεια μας αναπτέρωνε, διότι αισθανόμασταν μόνοι εκείνη την ώρα, μόνοι, ξύπνιοι και πατώντας στα δικά μας πόδια, ως υπερήφανοι φάροι ή φρουροί πρώτης γραμμής ενάντια σε ένα στρατό από εχθρικούς αστέρες που κοιτούσαν κατωθέν τους εμάς από τα ουράνια στρατόπεδά τους. Μόνοι με θερμαστές να ταΐζουν τις διαβολεμένες πυρκαγιές σπουδαίων πλοίων, μόνοι με μαύρα φαντάσματα που ψαχουλεύουν στις φλογερές κοιλιές ατμομηχανών που εκτοξεύτηκαν στο παλαβό τους διάβα, μόνοι με μεθύστακες που τυλίγονται σαν λαβωμένα πουλιά κατά μήκος των τοίχων της πόλης.

Ξαφνικά πηδήξαμε, ακούγοντας τον ισχυρό θόρυβο των τεράστιων διώροφων τραμ που βούιζαν απ’ έξω, πλημμυρισμένα με πολύχρωμα φώτα, όπως χωριά σε διακοπές που ξαφνικά χτυπήθηκαν και εκτοπίστηκαν απ’ τις πλημμύρες του Πάδου και σύρθηκαν μέσα από καταρρά κτες και ποτάμια στη θάλασσα.

Κατόπιν η σιγή βάθυνε. Αλλά, καθώς ακούγαμε το παλιό κανάλι να γογγύζει με τις ασθενικές προσευχές του και να κάνει τα κόκκαλα των αρρωστιάρικων παλατιών να τρίζουν πάνω από τις υγρές πράσινες γενειάδες τους, ακούσαμε ξαφνικά κάτω από τα παράθυρα την πεινασμένη βοή των αυτοκινήτων.

«Εμπρός πάμε!» είπα. «Φίλοι, μακρυά! Εμπρός πάμε! Η Μυθολογία και το Ιδεώδες του Μυστικισμού ηττήθηκαν επιτέλους. Είμστε έτοιμοι να δούμε τη γέννηση του Κενταύρου και αμέσως μετά την πρώτη πτήση των Αγγέλων!… Πρέπει να ταρακουνηθούμε στις πύλες της ζωής, να δοκιμάσουμε τις βίδες και τους μεντεσέδες. Εμπρός πάμε! Κοιτάξτε εκεί, πάνω στη γη, το πρώτο χάραμα! Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αντιταχθεί στο μεγαλείο του κόκκινου ξίφους του ήλιου, που χτυπά για πρώτη φορά τη χιλιετή μας κατήφεια!»

Ανεβήκαμε στα τρία θηρία που ξεφυσούσαν, για να ακουμπήσουμε ερωτικά χέρια στα φλογερά στήθη τους. Απλώθηκα στο αμάξι μου όπως ένα πτώμα στο μνημείο του, αλλά ξαναζωντάνεψα μονομιάς κάτω από τον περιστρεφόμενο τροχό, μια λεπίδα γκιλοτίνας που απειλούσε το στομάχι μου.

Η μαινόμενη σκούπα της τρέλας μας πέταξε έξω από τους εαυτούς μας και μας οδήγησε διαμέσω δρόμων τόσο ακατέργαστων και βαθιών όσο οι κοίτες των χειμάρρων. Εδώ κι εκεί, το άρρωστο φως της λάμπας μέσα απ’ το γυαλί του παραθύρου μας δίδαξε να δυσπιστούμε για την εξαπάτηση των μαθηματικών των σκοτωμένων ματιών μας.

Παραπονέθηκα, «Το άρωμα, το άρωμα και μόνο είναι αρκετό για τα θηρία μας.»

Και σα νεαρά λιοντάρια τρέξαμε ξωπίσω του Θανάτου, το σκοτεινό τομάρι του στιγματίστηκε με ωχρούς σταυρούς καθώς δραπέτευσε από το μεγάλο ουρανό που ζούσε και καρδιοχυπούσε στο βιολετί.

Αλλά δεν είχαμε ιδανική Κυρία να υψώσει τη θεϊκή μορφή της στα σύννεφα, ούτε καμιά βίαιη Βασίλισσα στην οποία να προσφέρουμε τα κορμιά μας, στριφτά σα Βυζαντινά δαχτυλίδια! Δεν υπήρχε τίποτα να μας κάνει να ευχόμαστε για θάνατο, εκτός από την ευχή να ελευθερωθούμε επιτέλους απ’ το φορτίο του θάρρους μας!

Και συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε, εξαπολύοντας μαντρόσκυλα ενάντια σε σκαλωσιές, στραβώνοντας τα κάτω από τα φλεγόμενα ελαστικά μας όπως κολλάρα κάτω από σίδερο. Ο θάνατος, πολιτογραφημένος, με συναντούσε σε κάθε γύρο, με χάρη κρατώντας πόδι ζώου ή μια στο τόσο με το να στρογγυλοκάθεται, κάνοντας μου τα βελούδινα χαϊδεμένα μάτια από κάθε λακκούβα με νερό.

«Ας βγούμε απ’ αυτό το απαίσιο κέλυφος σοφίας και ας ρίξουμε τους εαυτούς μας σαν περήφανα-ώριμα φρούτα στο ευρύ, παραμορφωμένο στόμα του ανέμου! Ας δώσουμε τους εαυτούς μας τελείως στο άγνωστο, όχι στην απόγνωση παρά μόνο για να τροφοδοτηθούν οι βαθιές πηγές του Παραλόγου!»

Οι λέξεις είχαν μόλις βγει απ’ το στόμα μου όταν στριφογύρισα το αυτοκίνητό μου με τη φρενίτιδα ενός σκύλου που προσπαθεί να δαγκώσει την ουρά του, κι εκεί, ξαφνικά, υπήρχαν δύο ποδηλάτες που έρχονταν κατά πάνω μου, κουνώντας τους καρπούς τους, που ταλαντεύονταν σαν δυο εξίσου πειστικά αλλά ωστόσο αντιφατικά επιχειρήματα. Το χαζό τους δίλημμα μπλόκαρε το δρόμο μου- Να πάρει! Ωχ!… Σταμάτησα στο τσακ και προς αηδία μου έπεσα σ’ ένα χαντάκι με τις ρόδες μου στον αέρα…

Ένα μητρικό χαντάκι, σχεδόν γεμάτο με λασπώδες νερό! Δίκαιε αγωγέ εργοστασίου! Ρούφηξα τη θρεπτική σου λάσπη· και θυμήθηκα το ευλογημένο μαύρο κτήνος της Σουδανής νοσοκόμας μου… ‘Οταν ανήλθα -ξεσκισμένος, ρυπαρός και βρωμερός- κάτω από το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητό μου, ένιωσα το λευκό-ζεστό σίδερο της χαράς απολαυστικά να διαπερνά την καρδιά μου!

Ένα πλήθος ψαράδων με χειραγωγούς και αρθριτικούς νατουραλιστές είχαν ήδη εξαπλωθεί γύρω από το θαύμα. Με υπομονετική, στοργική φροντίδα αυτοί οι άνθρωποι εξοπλίστηκαν μ’ ένα ψηλό γερανό και σιδερένιους γάντζους για να ψαρέψουν το αυτοκίνητό μου, σαν ένα μεγάλο καρχαρία στην παραλία. Αυτό ανασύρθηκε από το χαντάκι, αργά, αφήνοντας στον πάτο, σαν λέπια, το βαρύ του πλαίσιο της λογικής και την απαλή ταπετσαρία της άνεσης.

Νόμιζαν πως ήταν νεκρός, ο όμορφος καρχαρίας μου, αλλά ένα χάδι από μένα ήταν αρκετό για να τον αναστήσει· και να’ τος λοιπόν, ζωντανός και πάλι, να τρέχει πάνω στα ισχυρά του πτερύγια!

Κι έτσι, έρχονται αντιμέτωποι οι σπιλωμένοι με τους καλούς ρύπους εργοστασίων –τα γύψινα με τα μεταλλικά απόβλητα, με άσκοπο ιδρώτα, με ουράνια αιθάλη- εμείς μωλωπισμένοι, τα χέρια μας σε αναρτήρες, αλλά ατρόμητοι, δηλώσαμε τις υψηλές μας προθέσεις σε κάθε τι ζωντανό στη γη:

1. Σκοπός μας είναι να τραγουδήσουμε τον έρωτα του κινδύνου, το φρόνημα της ενέργειας και της αφοβίας.

2. Το θάρρος, η τόλμη και η εξέγερση θα είναι τα ουσιώδη στοιχεία της ποίησης.

3. Μέχρι σήμερα η λογοτεχνία έχει εκθειάσει την ακινησία της σκέψης, την έκσταση και τον ύπνο. Σκοπός είναι να εξάρουμε την επιθετική δράση, την πυρετώδη αϋπνία, τον διασκελισμό του δρομέα, το θανάσιμο άλμα, την γροθιά και τον κόλαφο.

4. Επιβεβαιώνουμε ότι η μεγαλοπρέπεια του κόσμου έχει εμπλουτιστεί με μια νέα ωραιότητα: την ωραιότητα της ταχύτητας. Ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο του οποίου η εξάτμιση κοσμείται με μεγάλους σωλήνες, σαν ερπετά με εκρηκτική ανάσα – ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο που καλπάζει μανιασμένο είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης.

5. Θέλουμε να υμνήσουμε τον άντρα που κρατάει το τιμόνι, που εκσφενδονίζει το δόρυ του πνεύματος σε όλον τον πλανήτη, σ’ όλο το μήκος της τροχιάς του.

6. Ο ποιητής πρέπει να αφιερώσει τον εαυτό του με ζέση, μεγαλείο και γενναιοδωρία, να διογκώσει την ενθουσιώδη θέρμη των αρχέγονων στοιχείων.

7. Πέρα από τον αγώνα, δεν υπάρχει άλλη ομορφιά. Έργο χωρίς επιθετικό χαρακτήρα δεν μπορεί να είναι αριστούργημα. Η ποίηση πρέπει να συλληφθεί ως βίαιη επίθεση κατά αγνώστων δυνάμεων, ως τιθάσσευση και υποταγή τους ενώπιον του ανθρώπου.

8. Βρισκόμαστε στο έσχατο ακρωτήρι των αιώνων! … Ποιος ο λόγος να κοιτάμε προς τα πίσω, όταν αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις μυστηριώδεις πόρτες του Αδύνατου; Ο Χώρος και ο Χρόνος πέθαναν χθες. Ζούμε ήδη στο απόλυτο, διότι έχουμε δημιουργήσει την αιώνια, πανταχού παρούσα ταχύτητα.

9. Θα δοξολογήσουμε τον πόλεμο –τη μόνη υγιεινή του κόσμου–, τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την χειρονομία των αγγελιαφόρων της ελευθερίας που σπέρνουν τον όλεθρο, τις ωραίες ιδέες που γι’αυτές αξίζει κανείς να πεθάνει, και την περιφρόνηση για τη γυναίκα.

10. Θα καταστρέψουμε τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες, τις ακαδημίες όλων των ειδών, θα πολεμίσουμε την ηθικοκρατία, τον φεμινισμό, κάθε ευκαιριακή ή χρησιμοθηρική δειλία.

11. Θα υμνήσουμε τα μεγάλη πλήθη τα συνεπαρμένα από την εργασία, την ηδονή και τα έκτροπα. Θα τραγουδήσουμε τις πολύχρωμες, πολυφωνικές παλίρροιες της επανάστασης στις μοντέρνες πρωτεύουσες. Θα τραγουδήσουμε τον δονούμενο νυχτερινό πυρετό των οπλοστασίων και των ναυπηγείων που αστράφτουν βίαια κάτω από τα ηλεκτρικά φεγγάρια. Τους άπληστους σιδηροδρομικούς σταθμούς που καταβροχθίζουν τις σερπαντίνες του καπνού. Τα εργοστάσια που κρέμωνται απ’ τα σύννεφα με τις στραβές γραμμές του καπνού τους. Τις γέφυρες που δρασκελούν τους ποταμούς σαν γίγαντες αθλητές, σπινθηρίζοντας στον ήλιο με τη λάμψη του μαχαιριού. Τα περιπετειώδη ατμόπλοια που οσφραίνονται τον ορίζοντα. Τις βαθύστερνες μηχανές που οι τροχοί τους ψαύουν τις ράγες σαν οπλές ταράστιων χαλύβδινων αλόγων που έχουν χαλινό από σωλήνα. Και την κομψή πτήση των αεροπλάνων που οι έλικες τους πλαταγίζουν στον άνεμο σαν σημαίες και μοιάζουν με αλαλαγμούς ενθουσιασμού ενός πλήθους.

Πηγή: http://strapaesani.blogspot.com/

 Le Figaro -  20 Φεβρουαρίου 1909

NS sXe Μείνε καθαρός

Είναι κοινός αποδεκτό ότι ζούμε σε μια αρρωστημένη κοινωνία με ευτελή πρότυπα για την νεολαία και αξίες οι οποίες ισοπεδώνονται καθημερινά, όχι μόνο από τα πολιτικά σκυλιά αλλά και από τα δήθεν απολιτικά άτομα που πολλοί από εμάς μπορεί να συναναστρεφόμαστε  μαζί τους στην καθημερινότητα. Πέρα από τα άτομα που εθελοτυφλούν οι πλειοψηφία των νέων βλέπει και αναγνωρίζει τα προβλήματα της κοινωνίας, παρόλα αυτά η αδράνεια ισοδυναμεί με ενοχή. Μέγα πρόβλημα για την νεολαία είναι οι καταχρήσεις, συχνά αποτέλεσμα λανθασμένης καθοδήγησης.

Πολλοί συνομήλικοι μας εξισώνουν την έννοια της «εφηβικής επανάστασης» με το κάπνισμα, το αλκοόλ και σε κάποιες περιπτώσεις με την κάνναβη κ.α. Δεν είναι λίγες οι φορές που η περιέργεια, χάρη σε κάποιους γνωστούς, τους ωθεί στις «απαγορευμένες» απολαύσεις, απολαύσεις που στην συνέχεια γίνονται καθημερινότητα και το ένα φέρνει το άλλο και όλοι ξέρουμε που καταλήγει.

Συνέχεια εδώ

Καταζητούνται ο Γιωργάκης και η συμμορία του...

GAP: Καταζητείται ! (προκήρυξη, αφισάκι, αυτοκόλλητο) ... διαδώστε το ! πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγαλύτερο μέγεθος

Φεστιβάλ αλληλεγγύης στη Γερμανία με ελληνική συμμετοχή

Στην ιστοσελίδα της Ημέρας Στήριξης Κρατουμένων έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα, πρόκειται για μια αξιέπαινη ουσιαστική προσπάθεια να στηθεί ένα δίκτυο υποστήριξης των κρατουμένων, όχι μονάχα στη Γερμανία, αλλά σε κάθε χώρα όπου υπάρχουν Εθνικιστές έγκλειστοι σε φυλακές. Με πρωτοβουλία λοιπόν της Επιτροπής στήριξης κρατουμένων διοργανώνεται συναυλία στις 24 Σεπτεμβρίου, με τη συμμετοχή μάλιστα και των Ελλήνων Straightline. Μέρος των εσόδων της βραδυάς θα διατεθεί για την ενίσχυση Εθνικιστών που έχουν ανάγκη από οικονομική συμπαράσταση. Το lineup της συναυλίας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, ωστόσο έχουν ανακοινωθεί τα ονόματα των Painful Awakening (metalcore - Γερμανία), Second Class Citizen (hardcore - Γερμανία), Murder in Society (RAC/metal - Γερμανία), Triskel (RAC - Χιλή).

ΔΙΚΤΥΟ

Οδοιπορικό των Αυτόνομων Εθνικιστών στην γη των Τσακώνων.

Κυριακή 14 Αυγούστου.

Ομάδα αυτόνομων συντρόφων ξεκινάει νωρίς το πρωί για το Λεωνίδιο Κυνουρίας Αρκαδίας όπου έχει πρόσφατα δημιουργηθεί μια νέα συσπείρωση αυτόνομων εθνικιστών.

Άλλη μια «ριπή ελευθερίας» στην Πελοπόννησο μετά την περιοχή του Πύργου και την εκεί ανεξάρτητη κίνηση Εθνικιστών.

Συνέχεια για το μέλλον θα έχει η Καλαμάτα, η Σπάρτη, το Ναύπλιο, η Τρίπολη, η Κόρινθος, η Πάτρα και άλλες περιοχές. Ένα είναι σίγουρο ότι θα στείλουμε παντού το μήνυμα της Εθνικιστικής Αυτονομίας !

Σκοπός και στόχος της μετάβασης μας, να συναντηθούμε με τους εκεί συναγωνιστές και να σχεδιάσουμε μαζί τους τα επόμενα βήματα στην περιοχή.

Φτάνουμε πολύ γρήγορα στο πανέμορφο Λεωνίδιο όπου μας καλωσορίζουν οι παραδοσιακοί μύλοι στην είσοδο της κωμόπολης - ιστορικός τόπος και σύμβολο ένοπλης εθνικιστικής αντίστασης - ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική στα κτίρια της πόλης όσο και για την φυσική ομορφιά κάτω από την σκιά του Πάρνωνα.
Συνέχεια εδώ

Εθνική Δράση Ηλείας

Είμαστε μία ομάδα νέων Ηλείων πολιτών που πιστεύουμε ότι ο τόπος μας χρειάζεται την υποστήριξη όλων μας.  Ζούμε σε έναν ιερό τόπο με μεγάλη πνευματική παράδοση, με έναν πολιτισμό που τιμούν και λατρεύουν όλοι οι πολιτισμένοι λαοί. Θέλουμε να είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα κάνουμε την αρχή και δεν θα μείνουμε στα ωραία λόγια και τις εύκολες διαπιστώσεις, αλλά θα κινηθούμε και θα δράσουμε  αυτόνομα σε όλα τα επίπεδα  όπως αρμόζει στους Αληθινούς  Έλληνες. Σε μια εποχή μιζέριας, στην οποία κρυφές ή φανερές δυνάμεις προσβάλουν και εξευτελίζουν την αξιοπρέπεια, την τιμή και τις αξίες του Ελληνικού Λαού δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί και αδρανείς. Το μέλλον του Έθνους και του τόπου μας βρίσκεται στα χέρια μας. Ήρθε η ώρα όλοι μας να βγούμε μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς μιζέρια, μακριά από κομματισμούς προκαταλήψεις. Είμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης, στην εμπροσθοφυλακή της ΔΡΑΣΗΣ για την Ηλεία, την Πατρίδα και τον Λαό μας .

edhleias.blogspot.com

Συγκέντρωση Μνήμης και Τιμής απο τους Συναγωνιστές των Αθηνών

Ανεξάρτητοι εθνικιστές συγκεντρωθήκαμε την παρασκευή 13 μπροστά στο μνημείο για τους πεσόντες στην Κύπρο το 1974, στην οδό Μιχαλακοπούλου, απέναντι από το Χίλτον, σε μια εκδήλωση τιμής και μνήμης αυτών που πολέμησαν και έπεσαν για την ελευθερία της Κύπρου.Η εκδήλωση έγινε με αφορμή την επέτειο του Αττίλα 2 και πέρα από την απότιση φόρου τιμής στους πεσόντες έγινε αναφορά στο καραμανλικό καθεστώς που υπήρχε στη χώρα μας τότε και στις ευθύνες αυτού του καθεστώτος για την τραγωδία της Κύπρου και την κατάληψη του βορείου κομματιού της από τους τούρκους. 
 Συνέχεια εδώ 

Το Ιερότερο Σύμβολο

"Λευκή σαν όνειρο, γαλάζια, ωραία,
κάθε σ' αντίκρισμα, καρδιάς παλμοί,
πάντα τρισένδοξη Ελληνική σημαία,
το καμάρι του Έλληνα, της Πατρίδας η τιμή."

Μέρα παρά μέρα θα φωνάζουμε όλο και πιό έντονα πόσο περήφανοι νιώθουμε στο αντίκρυσμα και μόνο, της Ελληνικής μας σημαίας. Θα το διαλαλούμε πάντοτε, δίχως κανένα ίχνος ακραίας συμπεριφοράς είτε έστω οποιουδήποτε φανατισμού, όπως διάφοροι μας κατονομάζουν ότι ενεργούμε, διαδηλώνουμε και συμπεριφερόμαστε. Η Πατρίδα μας είναι, μετά τον Θεό, ό,τι πιο ωραίο και μεγάλο και ιερό, και αγαπημένο σε τούτο τον κόσμο. Πατρίδα πολυθέλγητρη και χιλιοτραγουδημένη. Πατρίδα πονεμένη όμως ταυτόχρονα μοιρασμένη. Πατρίδα όλη φως, δόξα και σπάνια ομορφιά. Κάθε λουλούδι και κάθε λιθάρι έχει ιδιαίτερη σημασία και χάρη στον τόπο αυτό. Και το χώμα της το ιερό κατέχει ξεχωριστή λαμπρότητα, γιατί το βάψανε ηρώων και μαρτύρων αίματα.

Όλα αυτά, φως, δόξα, σπάνια ομορφιά, λαμπρότητα και ατελείωτη μαρτυρική ιστορία, απεικονίζονται στην γαλανόλευκη Ελληνική μας Σημαία, τη Σημαία του Σταυρού, η οποία συνοψίζει όλα της Φυλής μας τα ιδανικά και τις αθάνατες αξίες. Συμβολίζει την πίστη στον Θεό και στην Πατρίδα. Την ευσέβεια και την φιλοπατρία. Τον Χριστό και τον απανταχού απόδημο, ντόπιο και δυσπραγούντα Ελληνισμό.

Τα χρώματα της σημαίας, γαλάζιο και λευκό, συμβολίζουν το γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το λευκό των αφρισμένων κυμάτων. Οι οριζόντιες γραμμές είναι 9, όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επαναστάσεως,"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 'Η ΘΑΝΑΤΟΣ". Διότι, οι Έλληνες ΠΟΤΕ δεν συμβιβάστηκαν. Για Εκείνους, πάντοτε, ήταν ή η Ελευθερία ή τίποτα. Ο λευκός σταυρός συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, καθώς και τη συμβολή της Εκκλησίας στο σχηματισμό του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.

Στα πανάρχαια χρόνια, επί δημοκρατίας στην Αθήνα, όταν οι Αθηναίοι εγίνοντο 18 ετών, παρουσιάζονταν στην εκκλησία του δήμου στην Πνύκα, αναγράφονταν στους καταλόγους των πολιτών και αφού έπερναν την προσωπική τους ασπίδα και ένα δόρυ, έδιναν τον λεγόμενο "Όρκο των Αθηναίων εφήβων" μπροστά στο ναό της Αγλαύρου. Οι ατρόμητοι νέοι, κρατώντας τα όπλα που τους εμπιστευόταν η Πατρίδα, ξεκινούσαν τον όρκο: "Ου καταισχύνω τα όπλα, ουδ'εγκαταλείψω τον παραστάτην αυτών, ότω αν στοιχίσω. Αμύνω δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών. Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσοις αν παραδέξωμαι . Και τα ιερά τα πάτρια τιμήσω".

"Δε θα ντροπιάσω τα όπλα μου, ούτε θα εγκαταλείψω τον συμπολεμιστή μου, όπου κι αν ταχθώ να πολεμήσω, θα υπερασπίζομαι τα ιερά και τα όσια και μόνος και με πολλούς, και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και καλύτερη απ' όση θα μου παραδοθεί . Και τις ιερές παρακαταθήκες των πατέρων θα τιμήσω."

Δυστυχώς στις μέρες μας, κάποιοι "προδότες" ας τολμήσουμε να γράψουμε, σφετερίστηκαν πάμπολλες φορές αυτή την πιστή και τα ιδανικά του λαού και της φυλής ολόκληρης, εμπαίζοντας με την ανθρώπινη συνείδηση εκατοντάδων ανθρώπων από εμάς και παράλληλα χρησιμοποίησαν κι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα ιερά των προγόνων μας συνθήματα («την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω») εξυπηρετώντας τα δικά τους προσωπικά και κομματικά οφέλη.

Παρόλα αυτά, σε όλους τους αγώνες του Έθνους, οι Έλληνες ανδρείοι, πολέμησαν και υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους το ιερό αυτό σύμβολο, απλά και μόνο για τη σωτηρία και την ελευθερία της Ελλάδος.

Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941, 17χρονος τότε Κώστας Κουκκίδης, σημαιοφόρος πάνω στον Παρθενώνα, φορώντας την στολή της Ελληνικής νεολαίας της εποχής, παρά να την παραδόσει στους Γερμανούς, την υπέστειλε, και αφού την τύλιξε πάνω του, έπεσε μαζί με αυτήν από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, στο κενό.

Μια ακόμη αυτοθυσία διαδραματίσθηκε ορισμένα χρόνια αργότερα, εδώ στην μαρτυρική μεγαλόνησο που ζούμε. Ο τότε 17χρονος ήρωας Πετράκης Γιάλλουρος, υπήρξε ο πρώτος πεσόντας μαθητής του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος του 1955-59 που πότισε με το αίμα του την Ελληνική γη της Κύπρου, όταν σε μια από της πολλές μαθητικές διαδηλώσεις που διεξάγονταν την τότε εποχή στο νησί -συγκεκριμένα στηνΑμμόχωστο- δέχτηκε τις σφαίρες των Άγγλων, κρατώντας με υπερηφάνεια την Ελληνική Σημαία, καθοδηγώντας τους συμμαθητές του και κραυγάζοντας "ζήτω η ένωση".

Ποιός μπορεί, ακόμη να λησμονήσει τα δυο ηρωϊκά παλληκάρια Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, ένας εκ των οποίων θέλησε με αυτοθυσία να κατεβάσει του Αττίλα την τουρκική ημισέληνο και να υψώσει την Γαλανόλευκη σημαία; Κανείς δε τους ξεχνά, γιατί ζουν μες τις καρδιές μας κι ας αφαιρέθηκε η ζωή του ενός από το αιμοδιψές βόλι του εχθρού. Το κορμί του στον ιστό, έγινε το ίδιο σημαία και ηφαίστειο λευτεριάς. Το ίδιο του το σώμα, έγινε λάβαρο και πέπλο εθνικής υπερηφάνειας και ανωτερότητας επάνω στον ιστό. Έχυσε το αίμα του και έδειξε πως τελικά ναι, ήταν αντάξιος να σταθεί δίπλα στην Ελληνική μας σημαία, το ιερότερο σύμβολο όλων των εποχών.

Η σημαία μας κυματίζει αγέρωχη και με το δάκτυλο στον ορίζοντα μας υποδεικνύει το μονοπάτι που οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Αυτό που επέλεξαν να ακολουθήσουν ο Κώστας Κουκκίδης, ο Τάσος Ισσάκ, ο Πετράκης Γιάλλουρος και χιλιάδες άλλοι που έπεσαν υπέρ πίστεος και πατρίδος. Γιατί, μόνο τότε θα ξαναθυμίσουν όλα αυτά, τον πολιτισμό που χάσαμε. Μόνο εάν ακολουθήσουμε τον σωστό δρόμο θα επαναλάβουμε το θρίαμβο του πνεύματος και της ανθρώπινης σκέψεως που κάποτε ήταν προνόμια μόνο των προγόνων μας. Τον θρίαμβο τον οποίον πέτυχε ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Δημόκριτος, ο Σοφοκλής, ο Φειδίας και ο Πλούταρχος. Τον θρίαμβο που θύμιζε Θερμοπύλες , Μαραθώνες, Σαλαμίνες και Πλαταιές. Τον θρίαμβο που θύμιζε την ατελείωτη στρατιά ηρώων, που με το αίμα που έχυναν πότιζαν τη γη και δίδασκαν το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος. Γιατί όπως αρχικά αναγράφει ο εθνικός μας ποιητής "Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία", ακολούθως συνεχίζει καταγράφοντας πως "Όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει" και ακολουθεί ο Οδυσσέας Ελύτης υμνολογώντας: "Tη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική, στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έννοια η γλώσσα μου, στις αμμουδιές του Ομήρου." Θρίαμβοι που ίσως δε αξίζει να επιστρέψουν σε εμάς κι ούτε να συναντήσουμε ποτέ, διότι δεν είμαστε αντάξιοί τους, αλλά τιμώντας την αθάνατη ιστορία μας και την πανέμορφη πατρίδα μας, το λιγότερο που μπορούμε να βροντοφωνάξουμε είναι το τετράστιχο:

"Είμαι Έλλην, το καυχώμαι.
Ξέρω την καταγωγή μου
η Ελληνική ψυχή μου
ελευθέρα πάντα ζει."

Κύπρος μας γη ηρώων και Ελλάδα μας γεννήτρα δόξας, πολιτισμού και λάβα λευτεριάς. Τα στήθια των παιδιών, γίνονταν των εχθρών οι απρόσβλητοι κυματοθραύστες και η ιερά παρακαταθήκη από τους προγόνους στις μεταγενέστερες γενεές πάντοτε ύμνος και ψαλμωδία στα χείλη των ηρώων.

Τα χρόνια εντούτοις περνούν, η ιστορία ξεθωριάζει και εσκεμμένα διαγράφεται από "αστεία τυπάκια", τα τιμημένα λάβαρα αποκαθηλώνονται από αγρείκους και οι άνθρωποι ξεχνούν. Άλλοι ξεχνούν την εισβολή, άλλοι τους αγνοουμένους, άλλοι τους πρόσφυγες, άλλοι ξεχνούν ότι ζούμε σε μια κατεχόμενη χώρα, άλλοι ξεχνούν το ιστορικό μας χρέος, αιμοδοτούν το ψευδοκράτος και υποστηρίζουν την ανάπτυξη των πολιτειακών του δομών. Το χείριστο όμως είναι ότι, σαν νέα γενιά συνηθίσαμε και βολευτήκαμε όλοι στα σπιτάκια μας, με τους λεφτάδες γονείς μας, ενώ αντικρύζουμε κάθε βράδυ την φωταγωγημένη τεράστιων διαστάσεων στην πλαγιά του Πενταδακτύλου μας σημαία του ψευδοκράτους. Στη θέση της οποίας έπρεπε κι όφειλε να κυματίζει ζωγραφισμένη η γαλανόλευκος, σύμβολο αγώνα και ελευθερίας. Μιας ελευθερίας που είναι "απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά".

Οι άνθρωποι διαφορετικοί, οι θυσίες ξεχωριστές, μα ο δρόμος μας είναι κοινός. Κι όμως, Ελληνικές σημαίες καίγονται στα προαύλια των Πολυτεχνείων, σε κλειστές αίθουσες και σε στάδια, εξυβρίζοντας έτσι το Έθνος, ταυτόχρονα την ίδια μας την πίστη και εν τέλη υποσκάπτοντας και χλευάζοντας την ίδια μας την εθνικολογικοπολιτιστική φυσιογνωμία. Φτάνουμε έτσι σε ένα πάτο που δε μας χωρά παραπέρα, γιατί πολύ απλά δεν έχει πιο πάτο.

Όμως ο κοινός εκείνος δρόμος που αναφέραμε πιο πάνω, εμπνέει ανθρώπους κάθε ηλικίας, οι οποίοι αντιστέκονται, παραμένουν όρθιοι, αγέρωχοι στις επάλξεις και αγωνιούν και μάχονται για τα αθάνατα ιδανικά που γεννήθηκαν στον τόπο αυτό και αποθηκεύτηκαν μέσα από την σημαία και τους αγώνες υπέρ αυτής.

Εν τέλει, για εμάς τίποτα δεν χαρακτηρίζεται ως ιερότερο σύμβολο από την Ελληνική μας σημαία. Τίποτα, γιατί κατέχει την τελειότατη απεικόνιση για την του Έθνους σωτηρία και την λαμπρότερη απόδειξη της απαράμιλλης Χριστιανικής αγάπης και Ορθόδοξης μας πίστης.

Πάντοτε θα την κρατάμε ψηλά, αυτό το υποσχόμαστε.

Πάντοτε θα κυματίζει υπερήφανη, είτε από μπαλκόνια, είτε από δρόμους, είτε από τα στάδια.

Η Ελληνική μας σημαία, είναι σύμβολο αγώνα, ελευθερίας μα πάνω απ΄όλα υπενθύμισης του ιστορικού μας χρέους προς την πατρίδα, τη σωτηρία του Έθνους ολάκερου και των ατελείωτων παλληκαριών.

Η Ελληνική μας σημαία είναι το ιερότερο σύμβολο όλων των εποχών.

Έλληνες, μην επιτρέπετε να ποδοπατείται, να φλέγεται και να ατιμάζεται.

Έλληνες, προστατεύσετέ την!

Syrian Social Nationalist Party

ΒΙΝΤΕΟ: Γενετικός πόλεμος

Αυτόνομες Βάσεις Εθνικιστών

Είμαστε Εθνικιστές γιατί βλεπουμε το Έθνος σαν τον μόνο τρόπο συγκέντρωσης όλων των δυνάμεων του Λαού μας μαζί, για να διατηρήσουμε και να βελτιώσουμε την υπαρξή μας και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε.

http://15baseis.blogspot.com/

Παρέμβαση στη Λάρνακα

Μνήμη Θερμοπυλών

Μια ξεχωριστή εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί στις Θερμοπύλες, με σκοπό την απόδοση τιμής στους ηρωικούς πεσόντες της μάχης. Η εκδήλωση χωρίστηκε σε τρία μέρη, με το πρώτο να περιλαμβάνει τις εισηγήσεις και μικρές ομιλίες των εκπροσώπων της Επιτροπής Μνήμης Θερμοπυλών. Σε αυτές, πέρα από τις απαραίτητες ιστορικές αναφορές, επιχειρήθηκε η σύνδεση του τότε με το τώρα, και τονίστηκε το πόσο επίκαιρες είναι οι Αξίες για τις οποίες έπεσαν στη μάχη οι πρόγονοί μας. Η Αρετή, η Ανδρεία, το Θάρρος, η Θυσία... Στοιχεία και εφόδια που χρειαζόμαστε, στην τόσο παρηκμασμένη σημερινή εποχή. Η κατάθεση στεφάνου και ο εθνικός μας ύμνος, έκλεισαν το πρώτο μέρος της εκδήλωσης, για να περάσουμε στο δεύτερο, που περιλάμβανε την επίσκεψή μας στον ιστορικό λόφο του Κολωνού.
Συνέχεια εδώ

Φωτοαφιέρωμα απο την πορεία μοτοσυκλετιστών

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ

Οι μοτοσυκλετιστές δεν ξεχνούν

Οι Αυτόνομοι Εθνικιστές Κύπρου-Μαύρες Ταξιαρχίες καλούν όλους τους Αυτόνομους Εθνικιστές  της Κύπρου να στηρίξουν την Κυριακάτικη Πορεία των  Μοτοσυκλετιστών που διοργανώνει η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΙΣΑΑΚ - ΣΟΛΩΜΟΥ.

 

Είναι καθήκον μας να δώσουμε το παρόν μας την Κυριακή 7 Αυγούστου τιμώντας έτσι την μνήμη του Τάσου Ισαάκ και του Σολάκη Σωλομού. Καλούμε τους συντρόφους να ακολουθήσουν πιστά τις υποδείξεις των ομάδων περιφρούρησης της πορείας. 

http://www.youtube.com/watch?v=1zS3mXNB_vs

ΧΩΡΟΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ:

ΛΕΥΚΩΣΙΑ – Περίπτερο Οκτάγωνο 7:30 π.μ.
ΛΕΜΕΣΟΣ – Υπεραγορά Ορφανίδης 7:30 π.μ.
ΛΑΡΝΑΚΑ – Κυκλικός κόμβος Ριζοελιάς 8:00 π.μ.
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ – Κυκλικός κόμβος Αγ. Νάπας 8:30 π.μ.

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟ

Όταν ξύπνησε η πόλη.

Δεν χαρίζουμε τα σπίτια μας, τους δρόμους μας,  τις γειτονιές μας, τις πόλεις μας, την πατρίδα μας σε κανέναν. Στο κεντρικότερο σημείο της πόλης της Λεμεσού, στο άγαλμα του σταυραετού του Μαχαιρά, δίπλα από τον Γρηγόρη τον Αυξεντίου υψώσαμε σημαία Ελληνική. Για να θυμίζουμε στους πολίτες της Λεμεσού ότι ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ σκοτώθηκε για την Ελλάδα, για την Ένωση.

Οι Αυτόνομοι Εθνικιστές της πόλης της Λεμεσού έσωσαν την τιμή και την αξιοπρέπεια μας. Ύψωσαν Ελληνική σημαία επί της οδού Ανεξαρτησίας (πρώην Ενώσεως) στο άγαλμα του Γρηγόρη Αυξεντίου που βρίσκεται μπροστά από την Επαρχιακή Διοίκηση Λεμεσού.

Προσπερνούμε την παρουσία των "αγανακτισμένων πολιτών" στο χώρο. Δίνουμε το παρών μας εκεί, στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία. Υπερασπιζόμενοι αν χρειαστεί την σημαία μας και ξεκαθαρίζουμε ότι η πόλη της Λεμεσού, η πόλη του Χριστόδουλου Σώζου είναι ΕΛΛΑΔΑ.

Προβολή στο http://www.youtube.com/watch?v=y__ObjynYTk

ΒΙΝΤΕΟ - 1974 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ-ΧΑΝΙΑ- Αυτόνομη συγκέντρωση & πορεία

Ο θάνατος των Εθνών (συγκλονιστικό video - μαρτυρία)

Συγκλονιστικό video για την ελίτ του κόσμου, πολιτικούς, μέσα ενημέρωσης, οικονομικούς παράγοντες. Δείτε το...Επειδή δε θα διστάσουν να το κατεβάσουν, αποθηκεύστε το και όσοι μπορείτε, μεταφράστε το και βάλτε υπότιτλους στην ελληνική. Διαδώστε το μήνυμα παντού. Δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ, αφορά όλους.

Πηγή- http://www.ediktyo.gr/

Ίων Δραγούμης: 14 Σεπτεμβρίου 1878 - 31 Ιουλίου 1920

 

"Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου. Αν μπορούσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικό θα το έκανα αμέσως." 

Ο Ίων (Ιωάννης) Νικολάου Δραγούμης (14 Σεπτεμβρίου 1878 - 31 Ιουλίου 1920) είναι μία από τις πιο ιδιάζουσες αλλά και από τις πιο αξιόλογες προσωπικότητες της νεώτερης Ελλάδος. Γιος του Στέφανου Δραγούμη, με καταγωγή από το Βογατσικό Καστοριάς, γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παρίσι. Ιδεολόγος που μετέφερε μαχητικά τις ιδέες του στην πράξη, άρχισε την διπλωματική του σταδιοδρομία από το Μοναστήρι, όπου τοποθετήθηκε κατόπιν αιτήσεώς του, το 1902. Τα αμέσως επόμενα χρόνια βρίσκεται διαδοχικά ως προξενικός αντιπρόσωπος της Ελλάδος, στις Σέρρες, τη Φιλιππούπολη, τον Πύργο, την Ανδριανούπολη, την Αλεξανδρούπολη και την Κωνσταντινούπολη και συμβάλλει τα μέγιστα στην πολιτική οργάνωση του Μακεδονικού Αγώνα. Το 1909 αναμιγνύεται ενεργά στην Επανάσταση του Γουδί και τρία χρόνια αργότερα, διαπραγματεύεται, ως διπλωματικός αντιπρόσωπος της Ελλάδος, την παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό. Το 1915 αναμιγνύεται στην πολιτική, περιπλέκεται στην περιπέτεια του εθνικού διχασμού και δολοφονείται, τέλος, τον Ιούλιο του 1920.

 

Πηγή - ethniki-antistasi.blogspot.com